BCCCAP00000000000000000001802

arte txeatu ziteken gizajoa. Urrengo egunean etzin iñork ikusi. Ura arrats artan eramanta gar– bitu ziteken . Beldurgarria uan, bada, benetan etxe ba– rrun ura. Norbaitek altu xamar itzegiten ba– zuen, urrutieneko muturreraño irixten uan aren abotsa. Arratsean daldaraka jartzen giñun, zuzen– daria , bere agiria eskuan, espetxetu batzun billa sartzen zanean. Beeko ots guzia irixten uan <la– nera. Alako burrundara bat sortzen zin. Orma guziak erantzuten zioteken oiartzunari. Inpernu artan igaro genizkin, bada, guk ere iru illabete. Jendea seguru ta pakean bizi da– nean ere, béldurgarria dek barrunbe ura. Gu egon giñan bezela, berriz, inpernu herbera; eguo bateko segurantzirik ez geneukaken-ta. Gure aurretik espetxe-zai kankallu ura gen– dula , igo giñún bigarren bizitzara. An sartu era– zi gaitziken ogei ta zazpigarrenetik ogei ta amar– garrena bitarteko Jau geletan. Arek atzetik itxi ziguken eta ona oso-osorik militarren mende, oien atzaparretan. Ez dek errexa izango emen– dik bizirik ertetzen. Atea zal;,aldu ta sarreran, atzera egin eraz– ten zidan usai nazkagarri bat nabaitu nin. Jan berria izan banintz, denak gora joango itun. Argia pixtu nuanean, illun baizegon oso, laxter igerri nioken zer gertatzen zan. Komona zikiñ-zikiña zegoken, azkena erten zanak utzi bezela. Etziteken garbitzeko astirik. Izan balute ere , etziteken egingo. Ez, noski. Zikinkeri gu– ziak ara botata, aren gañetik bearrak egiñak 70