BCCCAP00000000000000000001796

106 Jeiririk amak bustitzen ditu umen ezpaiñ kiskalliak. Aspertu gabe ematen dizka musu, laztan ugariak. Seme maitia suspertzen zaio, ta uzten dio egarriak. AMATXI Amona zarra bizkar makurrak mendira artu du bidia. (~rdeka ez noski ez bada malda luze, gogor ta pikia. Eguneroko lantegi bera: Arbazta egurra jextia. ¿Nolaz amona, zuaz orrela, amona zar ta maitia? ¿Ez al da oraindik zabal ideki zure zorionen atia? ¡Goruntz bazuaz estu ta larri: auxen badezu nekia! Bidetxiorra estua da ta !arraz daga estaliya. Pausua ematen ez da erraza: ateratzen da izerdiya. Alako batian, lurrera, ¡danba! ¿Ainbeste du mereziya? Noizbait eldu da amona zarra mendi gallur goyenera. Arri gañian exeri eta begira daga ingurura. Gero burua goratu eta begiratzen du zerura. Zeru ederra, urdiñ-urdiña, garbi-garbiyen tokiy a, ¡bai daukazula irabaziya zure lanaren sariya! Otoitz xamurra ezpañetatik sortzen zaio pozgarriya. Amatxo gero exeri eta gelditzen da lukartua. Semia berriz obeki da ta, laxter degu sendatuta. Latan dagola ikusten ditu bazter guztik loratuta. ZAHARRARI Berriro bera begiratzen du; berriro bera, lurrera. Nigarrez daga ase eziñik umezurtzaren antzera. lñun badago errukarririk, amona ma1te, bazera. ¡Ainbat arantzak zulatu dute bere biyotz maitekorra! Ainbeste seme azi ezkeroz ordaintzat utsun legorra. ¿Nun <lira semek? Atozte, atozte; bada oraindik denbora. Artzen du amonak zama egurra bere sorbalda gañian. Abitu zai¡!;U goitikan bera neke sam1ñen nekian. Emen makurtu ta gero zutu, oñaz bide lakarrian. Egarritu da, ta ara nun ¡ene! arkitzen dun atsegiña. Ur garbi preskok kenduko diyo sukarren idor larriy a, antxen da_go ta bide bazterrian agor gabeko iturriya. "Eskerrak, J auna, , biyotzetikan; artu det ta mesedia. ¡O zeñen ona zeran egitan, nire J abe Egillia. Betor nigana bete-betian zure iraunkor graziya! "