BCCCAP00000000000000000001794

Marrokiarren zemaiak J OAN Joxe txuxenean etxera joan zan. Biotz– -biotzez artu zuten denak, ustez itxasoan galdu zana. Egun batzuetako negarra eta etxeko elkarrizketa bera izana zan. Kapitanaren emazteari bixitatxo bat egin zion aitak, ea itxasoan galdutako ontziaren berririk bai ote zuten. Galdera au entzun orduko, ama-alabak negarrari eman zioten. - Ez dakigu ezertxo ere, ekaitzak erdiz-erdi arrapatu zituela besterik. - Munqu au ikusteko gogoa zeukan, baiña asko ikusi gabe geratua izango da. - Bai. Anbrosiok min ematen digu, baiña bai Joan Joxek ere. Ain zan gazte alai, eder ta zoraga– rria ura. Lutxi gazteari malkoak asi zitzaizkion. - Biotzean zendukan orduan? - Ainbesteraiño ez bada ere, itxaropena beiñe- pein bai. Orain nolako martxa geratuko zaigu, etsaia beti ateetan dabilkigu ta? 136