BCCCAP00000000000000000001793

Etxera bidean - Ez, jauna. Aren kezkak sendatzeko ez dute baJio. Txunditua zegoen apaiza, emakumetxo aren itze– giteko moduarekin. Zer ezkutu zeukan, bada? Zer– gatik ote zetozkion ezin lasaitu aiek? - Eta kezka gaizto oiek zerk sortzen dizkio, ba– da? - Len ere esan dizut: oiera orduko esna edo Jotan Jarri geratzen da. Beti oiuka igaroko du arrats guzia. Jeiki, oieratu, ezin lasaiturik ibilliko da. Erriko apai– zei esan diet, eta deabruak artua ote dagoen. Berak, berriz, ez du oietako iñorekin ere itzegin nai. - Arritzekoa da orí. Jainkoak badaki makillik gabe jotzen. Ez dakizu oiuka zer esaten duen? - Iru edo Jau izen esaten ditu. Denak etzaizkit oroitzen, baiña bat bai, askotan aipatzen duena, ta oiu ikaragarriak egiten ditu: «Joakin, zertan begira– tzen didak orrela? Aldegin zak nere aurretik!». Arra– ts santu guzian berdin ariko da. Ezin bizitzeraiño etorriak gaude. Jakiña, nik maite det ta iJ arte zai– tzera beartua nago. Arek, jauna, nere iritzian, apaiza bear du, ta ez sendagillea. - Lengo gudatean ibillia izango da? - Bai; ta Jan txar asko egiña saJatuta, entzun detanez. Apaizak ala zion berekiko: «Ea Antton dan orí!».. Eta ondoren amonari: - Zure iritzian zer bear du? - Apaiza. Len ere esan dizut. Eta aitortza on bat egin. Besterik ez. Berak ezagutzen ez duena, ordea. Askotan eskatzen dit: «Deitu zazu apaiz bat». Baiña bereala damutzen zaio: «Utziozu. Ez ekarri». Orrela gabiltza bi urte auetan. Ura ez dago deabruak artua. Arek kontzientzia dauka zikiña. Ori garbitu arte, ez daukagu pakerik. 209