BCCCAP00000000000000000001793

Antton atzeratu ziran, ez noski darnututa, len bezelako sa– rraski gaiztoren baten zai. Gure Subegorria ere izutu zan orduan, norbaitek ordaiñak ernango zizkion bel– durrak. Serne-alaba bakar bat ere etzitzaion bere iri– tzikorik atera. - Ez genduke ernendik joan nai, baiña beldurrak gabiltza -esan zioten bein beren adiskide bati senar– ernazteak. - Beldurrak? Ez · dakit zergatik. Aspaldi ontan jendea zuetaz aztua dago. Zaarrak ez <lira etorriko ordaiñak ernatera. Gazteak, berriz, etzaituzte ezagu– tzen. Bizi ziñezteke lasai. Ez baidezute orain ezerta– rako balio. Gazte jendea, berriz, eragozpen jartzen dieten oien atzetik dijoaz. Zuek ez bazerate naasten, oiek ez dira zuekin sartuko. Bertan geratu ziran, baiña iñork etzien arrazoi txar bat ernan. Zaartu zan, ordea. Ura ere, beste askoren gisa, gauza askotarako eziña. Egiaren ordua ixil-ixilik urbiltzen ari zitzaion. Sasoi zeukan arte sinisrnenari ateak itxi bazizkion ere, orain zaartzaroan zalantza gaiztoak asi ordea. Bere lan txarren oroipena ezin du burutik kendu. Au ere arindu. Larritasunez ito bea– rrean zebillen. Arnets biurriak egiten ornen zituela. Gaberdi aldera askotan oiuka aritzen zala, beragatik eriotzara erarnan zituztenen izenak ozenki aidatuz: - Manueltxo, zer egin dit nik iri orrela begira– tzeko? Joakin, zertan ator i ere ni naigabetzera? Beste izenen batzuk ere esaten ornen zituela. Be– re ernazte gaixoak bazeukan naiko lan. Bakarrik bizi baiziran. Aren ondoan etzegoela irauterik eta serne– -alaba guziak aldegin zuten andik. 185