BCCCAP00000000000000000001792

Azkeneko saskigillea -Ernio izen ori entzun nuenean, oroitu zitzaidan aitonak bein nola erarnan niñun ara. Orduan nereki– ko ala nion: nengoen lekura etorri baiño len, nonbait bizi izan nintzala ni. Poliki dena garbitu arte ez nin– tzan geratuko. Oso ondo nengoen ni an. Aurrik ga– beko rnarkes batzuek beren sernetzat artua neuka– ten. Baiña aiek etziran nere gurasoak, lapurrei lagun– du zieten batzuk baizik. -Ez dituzu aiek galdu naiko noski? -galdetu zidan rnaisuak. -Ez olakorik. Nerekin ondo portatu dira. Naiga– be artu nuen, aien sernea ez nintzala ikasi nuenean. Ondo bizi nintzan. Etorkizun bikaiña gaiñera. -Eta zertarako iges egin dezu orduan? -Nere egitazko gurasoekin bizitzeagatik. Maisua, bere egitekoa bukatu zuenean, joan zan aitaren egiñez. Ainbeste ixtillu erabiltzen zituen be– rak ere eskol urneekin. -Abisaion aitari sernea etorri dala. Laixterka joan ta zoriontsu: -Aita, nere anaia etorri da! -Zure anaia? Orduan nere sernea. -Bai, aita. Aspaldian palta zana. Joan Mañuel ornen du izena. -Ortara azaldu al da rnaisua? -Bai. Anaiak euskeraz ez daki ta. -Ez ote litzake ori guretzat poz geiegia? Txuxenean jetxi ta arnari galdetu zion: -Galdutako sernea azaldu ornen zaigu. -Bai, Antonio. Egia da, ta poztu gaitezen. Ori da lapurtu ziguten sernea. 80