BCCCAP00000000000000000001792

Seme galduaren etorrera nituen, eta adin ortako oroitza asko gogoratzen zaiz– kigu. Neri ere bai, ori entzun nuenean: aitonak nola eraman niñun San Juan txikitan mendi ortara, eta arek nola egin zuen gurutz-bidea lenengo, ta gero uztai batzuetan bere burua sartu ta atera nola ibili zan. Nik ere, gutxiago ez izateagatik, orixe bera egin nuen. Arek bere zeremoniak bukatu ondoren, arkaitz batean exeri ta egin genduen amaiketakoa. Gerri– tako miña kentzeagatik egin ornen zuela ori <lena, eta sinismen ori sartua zegoen errian. Nere aita za– nak, berriz, miña azitzeko ere etzala oitura txarra zion. -Orduan ni, orain bizi naizen lekuan baiño len, nonbait izana naiz. Non ote dago mendi ori? Eta nere benetako gurasoak ere ez al <lira an biziko? Zenbat eta geiago pentsatu, orduan ta gaztetako oroitza geiago zetozkidan: baserri xaarra, non baitu niñuten, <lena buruan nerabilkien. Naigabe ematen zidan pentsatzeak ere. Ain ondo nengoen, ain maitagarriak iruditzen zitzaizkidan, nik aita-ama deitzen nien, ondo nengoen markes batzuen seme ... Etziran, ordea, nere gurasoak, lapur batzuen laguntzailleak baizik. Beren ona irixteagatik, etzuten aintzat artzen guraso batzuen negarra. Nola maite bear nituen aiek? Begitan artu baiño len, lenbailen aldegin nai nuen andik. Iruzurtuta nereengandik be– rezi ta berentzat artua neukaten. Eskertzen niela ne– regatik egin zutena, baiña besterik ez. Nere jaiote– txean ez bezelako eskola erakutsi zidaten. Ez nuen ametsik egiten. Joaten banintzan, agian nekepean eta beartsu bizi bearko nuela. Baiña nere maitasuna aiek merezi zuten. Dena utzi ta iges egitea pentsatu nuen, erabaki 71