BCCCAP00000000000000000001792

Azkeneko saskigillea Kolejiotik kolejiora dabiltzan gazte alper batzuk izaten <lira, «aitatxoren serneak» deritzaioten oieta– koak. Badakite beren etorkizuna esku onetan dauka– tela. Orregatik, alperkeriari ernaten diotenak <lira. Alako bat azaldu zan ara, lau edo bost lekutatik bialitako aberaskurnea. Beti bazuen norbaitekin oka– sioa. Etzan alderatzekorik ere aundiena. Baiña bi edo iru urtez zaarragoa bai; ta, jakiña, burruka lane– tan ando ikasia. Etzan oraindik aundienekin asi, eta oietako bat ni nintzan, paketsua, iñorekin sartzen ez nintzana. Zaarragoak, berriz, asko. Baiña, gaur bat eta biar bestea, banaka-banaka denak rnenderatu zi– tuen. Kolejioko oillarra geratu nai zuen. Nerekin ere neurtu nai zituen, bada, alper arek bere indarrak. Txikiagoa izan arren, iru urte ta geia– goz zaarragoa noski; eta adin ortan orrek zer esan nai duen denok dakigu. Begiz joa nengoen, aixa rnende– ratuko niñula. Itzetik ortzera ala eraso zidan: -Kaixo, rnarkes urnea! -Orixe dek benetan zalantzan daukadana. -I ornen aiz ernengo oillarra. -Iri entzuten dit lenengo. Ernen nere aurka itze- gingo duenik ez dek. Erorrek artu nai al uke, bada, leku ori? -Nik itzegingo dit, bada, iri. Lenago La Niña esaten ornen ziteken. -Bai. Egia diok. Baiña garai aiek joan itun. Ni ere atera niñun gurasoen gonapetik. Orain askatuago bizi nauk. -Ik gurasorik bai al dek, ordea? Lagunak igerri zioten an aari jokoa zetorrela, eta axaxaka bildu ziran. 66