BCCCAP00000000000000000001792

Azkeneko saskigillea -Artzai, saski ta txondorrak <lira anga lanak. Ori da, bada, nere jaiatetxea. Bizimadu gagarra, baiña aparo xamarra. Alare, urte gutxi nituela galdu nin– tzan ni andik. -Nala? Marroi biali al ziñuzten? -aitak. -Oraindik ez det uste iñari kantatu diodanik. Bai- ña zuri bai, Joxe. Zu nerekin partatu zeran bezela, ez dizut ezer ukatuko. Bere txeetasun guziekin kantatu– ko dizut. Gaiñera, gaur orrek ez dio iñori miñik emango. Nere aitaren lagunik maiteenetako baten lana izan zan. Mundu onetatik jaana da. Jainkaak barka dezaiola, nik barkatzen diadan bezela. Bi aita ta amen semea naiz ni. -Itxuraz besteak bezelakoa zera, bada, zu ere. -Orrek badu bere esplikaziaa. -Ez dakit, bada, nik zer pentsatu. Orain arte sartu diranetan, ez det uste aiaka seme estrañarik mundu antara azaldu zaigunik. -Oraindik sei urte bete gabeak nituela, baitu egin niñuten. -Baitu? Oraintxe lenenga entzuten dizut. Orre– kin, lapurtu egin ziñutela esan naika dezu naski? -Ori da. Len esan dizudanez, nere aitaren lagunik maiteenetako batek gaiñera; eta lapur ori nor zan jakin gabe jaan zan aita. Ain lagun maiteak ziranez, ez nituen asarretu nai izan. Jakiña, etxekaei sekulaka naigabea emango ziela. Neri, berriz, on egin zidaten. Urte batzuk onak igaro nituen. Lotu xamarra; ori bai. Etxean idazten ere ikasiko ez nuena, an eskola on bat eman zidaten. Aurrik etzuten markes batzuek beren semetzat artu bainiñuten. -Orain bai; onda ulertzen dizut. -Gudaren iges Prantzira joan nintzanean, an ikasi nuen, markesen etxean, lapur ori nor zan, markesen 44