BCCCAP00000000000000000001791

Baten utsuna jaioa izaki, neke ta naigabe guziak aztu zitzaizkion. Senar-ernazte euskaldun batzuk bizi ziran, xaarrak ordurako, Antoniok lana egiten zuen inguruan. Etzuten ondorengorik. Baiña aberats purrukatuak, batez ere pitxi gauzetan. Gazte bat zebilkiten kotxe zai. Baiña lapurra zala oartu ziranean, Antonio artu zuten aren lekuko, ura bialita. Ta ain serbitzaria iduritu baizitzaien, norbait bear ta beren serne ta oiñordekotzat aukeratu. Lengo rnorroiak Antoniori zernai gaizto au egin ornen zion: «Oraindik interes oiek guziak nere eskuetara etorriko dituk» esan ta aldegin ornen zuen. Baiña Antoniok etzuen sinistu. Au dena egia danik ez dakigu. Jendearen esarnesak agian. Senar-ernazte biak laxter il ziran. Interes gu– zien jabe, bada, Antonio Irastortza geratu zan. - Ez genin guk alako suerterik izan -zioten ba– tzuek. - Antonio ezkondu ta alaba batekin alargun ge– ratu zan, oraindik gazterik. Bigarren ernaztea artu zuen, baiña onekin etzuen aurrik izan. Orain, ernaztea ta alaba an utzita, Ondarrabirako asrnoan erten zala ogei egun bete berriak izango dira, ernen bizitzeko ustetan gaiñera. Badakigu Baionan bazkaldu zuela. An arratsaldea ta gaua pasata, eguerdi aldera igaro zan rnugatik il onen 20'an, eta oraindik ez da bere etxeraiño iritxi. - Bazterrak astinduko dituztelakoan nago. Ez di– gute indiano aueri ere, ori garbitu bitartean, pake askorik utziko -zioten apaldarrak. - Alazankoa! Ori ernen gertatu al da? - Bai. Aren aztarrenik ez da beiñepein. - Aren asierako suerte onak ez du errernate go- zoa izan. 41