BCCCAP00000000000000000001791

Aztia usnari Txikitan, nere auzoko bat ezagutu nuen, an ibilli ta etorria. Berez kaxkallu xamarra bazan ere, etzuen sinismena zearo galdu. Askotan ni deitzen niñuen itaurrerako. Aren or– duko oitura ona zan, beiñepein, ta ez itxura bakarra. Geroztik askotan pentsatu izan det nik ori. Amabi– -amabietan, auzoko eliz torrean ezkillak jotzean, idiak gera erazi ta txapela erantzita, elizara begira iru agur mari errezatuko genituen, eta ondoren ala esan– go zidan: - Goiz, eguerdi ta arratsetan, purgatorioko ani– ma gaixoen alde, bakoitzeko iru agur mari erreza– tzeko oitura zeukat nik. Guk ere, iltzen geranean, gutzaz norbait oroitzea naiko diagu. Ik ere beti ja– rraiok oitura eder oni. Don Kosmek deitutako indianoak ere meza en– tzutera joan bearko zuten. Etziran bestela bazkal– tzera sartuko. Agian, berak ere jendearekin ondo etortzeagatik egingo zuen. Denetatik baidago mundu ontan. Bere lagunetatik askok ala ornen zioten: - Gizon orrek ez dik itxura besterik egiten. An Buenos Aires'en ezagutu zutenak badituk, eta dea– bru guziak berekin zituena ornen zala. Daukan kar– guari eutsi ta erriaren eder egiteagatik zebillek au orrela. - Utziogun pakean eta etzagun gaizki epaitu. 11- dakoen alde ateratakoa dek eta etziok meza onek iñori kalterik egingo. Berak eskeiñitako aparia ere irabazten baidiagu. Don Kosme zeukaten beste mundu ortan ibillita– ko ondarrabiarrak beren bum bezela, ta onek biltzen zituen ango poz ta atsegiñak oroi araztera. lgaz Guadalupen egin zuten, baiña bazkaria. Le- 16