BCCCAP00000000000000000001790

Alabak ere egiten zizkion bere bisitak. Esker gaiztokoa ez bazan beiñepein, beartua zegoen. Bai bere ezerezetik lagundu ere. -¿Qué tal está usted, papá? -galdetuko zion, oían zegoen lekura joan ta musu bat emanik. Eta be– netakoa gaiñera, merezi zuen ta. Senarrari lana billa– tu ziolako, zorionekoak ziran orain. -Ementxe gauden, sendagilleak jeikitzeko noiz aginduko digun zai. -Tiene usted buen aspecto, papá. -Ez den batere gezurrik esaten. Neronek igertzen zionat gero ta lasaiago nagoela. Apetitu obea zeuka– nat gaiñera. -Me alegro mucho, porque todavía usted es jo– ven. -Bai; irurogei ta bost urte. Ori al den gazte iza– tea? -Hoy en día sí, papá. -Eta bitartean ez al digun esku bat bederen luza- tuko? Ama gaixoa txutik eziñean zebillen. -No lo necesita. Hace poco ha subido Martina. -Eskerrik asko, alaba, eman didanen berri on orrengatik. Baneukanen orren itxaropena. Ire sena– rrak ere asko laguntzen. zigun. -Gracias, papá. Cacereño, pero mi marido es fi– no. -Bai orixe. Ez niñan olakoa aterako zanik uste. Baiña «motela dek auen maitasuna» -zion bere– kiko aitak. Alare, len esan bezela, emaztearen eziñak asko arindu ziran, berak uste zuen erraiña azaldu zitzaio– nean. -Ama -ala deitzen zion-, ni arratsaldeko ordu– bietatik zortzirak arte emen izango nauzu, eta ordu oietan ar zazu atseden. Bestela, gaixotu egingo zera– te. Gaitz onek ez baitu zaindu bear aundirik. 63