BCCCAP00000000000000000001790

baintzan rnundura, nik ederki zainduko iñudan. Bai– ña ni illunpera eta i argira. Alare, oraindik arnonak beste bi aurtxo besarka– tzeko zoriona izan zuen. Etxeko andre berria etorri zanean atseden aundia artu baizuen zaarrak. Aitonak ere benetan baikor artu zuen aurtxoaren jaiotza. Sirneon zaarrak bezela, baserriari arek baize– karkion bigarren gizaldiraiñoko iraupena, besoan ar– tuz ala ornen zion: -Erarnatea al nauzu, Jauna! Nere begiak ikusi baidute ainbeste rnaite detan baserri onen luzarorako iraupena. Gure serne-alabak rnaite izan gaituzten bai– ño geiago rnaite itzik, gaurtik aurrera iregatik beren askatasuna galduko duten ire gurasoak. Mundu ontatik joan baiño len orixe ikusi nai zuen aitonak, eta orain lasaitu da. Ernendik eraman– go zuen naigaberik aundienetako bat orí izango zuen: aurrekoak ondaretzat utzitakoa galtzea. Nazio bateko lendakari bat ateratzea aiña kosta ornen zitzaiela? Merezi zuen, ordea. Gazteak etxeko rnartxaren jabe egin ziran. Andik aurrera zaarrak joan zitezken ernendik lasai. 207