BCCCAP00000000000000000001789

- Eta zuen eskuetan gaizki geratuko al da? - Ez al du zu baiño urbillagorik? - Amona; onen an1aren an1a. - Zuk deituko al zenioke? - Bai. Baiña beldur naiz ez ote dictan kopeta illuna jarriko. - Amona bada, ura da lenengo. - Baiña alabaren txirristada ez du irentsi orain- dik, eta aurraren an1ak egin duenaren errurik geie– nak berak dauzka. Oso gogor ta sumiñez artu zuen. Ori fan1eli artako lotsagarria zala ta ez azaltzeko an geiago bere arpegira. Biali zuen. Aurra jaio arte, nik artu nuen etxean. - Orí ez da ez an1a ta ez kristau izatea. Aurra norena dan jakinta, legez beartua legoke jasotzera. - Baiña ez du artuko. Ni beraren alaba naizen ezkero, aren arrokeriak ezagutzen ditut. Eta esaio– zu ez dala kristaua. Bere ustez, lurraren gaiñean ez dago piñagorik. - Ez genduke, bada, auzitarajoan nai. - Ez orrelakorik pentsatu ere. Bestela, aurrak pagatuko luke. - Eta non bizi dan badakizu? - Ama non bizi dan ez ote det, bada, jakingo? Utzi nere esku. Deituko diot, arazo ontan bera da lenengoa ta. Aurrari musu bat emanik, bazirudien onek lena– gotik ezagutzen zuela, irripar gozo bat egin zion ta. - Ez dakizu nolako naigabea ematen didan aiz- paren aurtxo maitagarri au utzi bearrak. Pezeta batzuk eman zizkion, gaiñera, mojari. - Bere an1a bezelakoxea, dotorea datar. - Apetitu ederrekoa da, beiñepein. Ez zenbait bezin jale mirgin ta negartia. 59