BCCCAP00000000000000000001789

Paulak garbi-garbi esan zion aizpari aurra Ja10 arte edukiko zutela. Baiña ezin zezakeala geiago. Bera ere seme-alabez hetea zegoen, eta txikiak. Etxe artan, gaiñera, etzuen berak agintzen, etorki– ña zan ta. Noizbait mutiko berri bat sortu zan mundura, Martinaren anai-arreba guziak etorri ziran ikustera. Baita zorionak eman ere; eta, jakiña, al zuten aiñe– an lagundu zioten. Baiña, abisu emanagatik, ama etzan etorri. Egun batzuk igaro ziran eta aizpak ala esan zion Martinari: - Bataiora arte eduki aunat. Baiña len ere esan diñat ezin nezakeala geiago. - Len ere naikoa egin dezu . Esker ona besterik ez daukat zuretzat. - Eta orain nora joan bear den? - Nik zer dakit? Lanik ere ez daukat gaiñera. Norbait errukituko al da! - Negargurea ematen dictan. Ezin baiaunat luzaroan eduki. - Utziozu ori pakean. Gutxiena uste dan leku– tik azaltzen dira biotz oneko pertsonak. Neretzat ere norbait izango da. - Eta amonak ez al din zerbait egingo? Mundu ontako legeak ere erdiz-erdi arrapatzen diten. Billo– batxoa ikustean xamurtuko zaion biotza. - Semetxo au ta ni madarikatu gaitun ezkero, ez daukat itxaropenik. Etxera joateko es ango bali– da, ukatu egingo nioke. - Ama batekin ez daukazu konfiantza geiago? - Ura onera etortzeko beldurrak aidean nago. Beti asmalak esaten dizkit arpegira, bere burua Ama Birjintzat artuz. 46