BCCCAP00000000000000000001789

Beste askorentzat oraindik ere badu bere lotsa– kizuna, Jaunari eskerrak. Geienak, al badute, oker ori ixilik zuzentzen saiatuko <lira. Garai batean, ordea, zeru-lurrak elkar jo balute bezela galtzen zan etxeko pakea, "Or konpon adin!" esanta etxetik bialtzeraiño. Emakumeak, bada, laster antzeman zioten Mar– tinari. Bai, erruki aundi gabe, gaizki esa.ka beraren izena zikindu ere: - Arkiriko etxeko alaba gazteena aurdun ornen zegon. - Ez den, bada, ezkondua. - Agon ixilik, oraindik urnea den ta. - Bai, nai badu. Nabarrnen zegoen. Lenengo, etxeko koiñatak ezagutu ornen ziñan. Gero, bere lagun jostunak. Amak oraindik bai ote daki? - Martina den noski baserri ortako alabarik gaz– teena. Besteak aspaldi ontan ezkonduak ditun noski. - Neskatx ederra den, baiña kaxkarin samarra. - Errian dan neskatxik dotoreena haden ori. Oraindik oso gaztea. Amabost urte bai ote ditu gero orrek? - Baditu ere, oiek. Jostunak kontatu zidatenen, baiña atzo nere begiekin ikusi niñan, eta etzegon zalantzik. - Oraindik ez ornen zekin bere arnak. Lauso sarnarra. Izan ere, ezta etxe artan olakorik gerta zitekenik pentsatu ere. Serne-alaba guziak ainge– rutzat zeuzkan. Berari entzun izan zionat, gaztetan seme-alabak ondo azitzeak ondoren onak ekartzen dituela; langille ta garbiak atera zitzaizkiola guziak. Jakitean izango ditun ixkanbillak. - Ez naun batere arritzen. Dantza lotu zikin ortan asi zaizkigun gure erri ontan ere, elkarri eldu ta atzeraka-aurreraka, bi rnozkor narrats bezela. 30