BCCCAP00000000000000000001789

Goibel joan zan nagusia. Ernaztearen joera etzuen ulertzen; baiña neska aren biotza goxoa zala. Aldaketa ori tristea izaten da aur batentzat. Eza– gutu nuen nik, olako senar-ernazteak serne-alaba– rik ez ta olaxe aur-etxe oietatik ekarritakoa, berena bezela, eskubide guziekin. Amaren losintxa ta pai– llaku guziak arentzat ziran orduan. Aren eder nola egin ezin asrnaturik zebillen. Baiña etsi ta gero izan zuten berena. Amak, bestea utzi ta rnaitasun guzia bereari ernan zion; eta beste gizarajoa baztertua geratu zan. Zaartu ta gero ere, ama ordekoarengatik ikara– garriak esaten zituen. Etzitzaion gorroto gaizto ori kentzen; eta bere anai ordekoarengatik berdin: espatsu zegoen oraindik. Aitarengatik, ordea, beti ondo itzegiten zuen. Beretzat oso ona izan ornen zala. Amak, askotan, diru pixar bat eskatu ta uka– tzen zionean, aitarengana joatea aski ornen zuen. Beti zerbait ernaten ziola. Lenago, ondo artzen bazuten beiñepein, aurtxo ura auzoko edozein etxeetara joaten ornen zan. Baiña Martina ezagutu ezkero, ura zeukan beretzat aukeratua. Oni zer pentsatua ernaten zion. Baiña ura etxera ezin erarnan erazirik ibiltzen zan gure pakete egillea. Nongoa zan jakin zuenean, eskutik artuta zeraman beti bere amarengana. Umetako oroitz on ta txarrak biotzeraiño sartzen zaizkio aurrari. Au aztuta uzten bazuten ere, bearrean arkitu zan aita ordekoa. 143