BCCCAP00000000000000000001456

DOS TEÓLOGOS FRANCISCANOS DEL SIGLO XVI. .. 415 que sí. Se enfoca la cuestión en absoluto, prescindiendo de imperfecciones que accidentalmente puedan oponerse al pleno ejercicio de la inteligen– cia (145). Las razones en que se apoya son las mismas de Escoto: es imposible que una potencia se aquiete fuera de lo que constituye la razón perfectísima y suprema de su objeto; y, si el entendimiento es capaz de intuición respecto de algunos objetos, no hay motivo para negarle la posibilidad de conocer de ese modo a Dios (146). A esto añade Rada una aclaración de suma importancia: no es nece– sario, dice, conocer a Dios bajo la razón propia y quidítativa para deducir que nuestra naturaleza es capaz de la visión de Dios. Basta entender bien lo que significa conocimiento intuitivo en el ser intelectual y lo que es la naturaleza concreta de nuestro entendimiento, para que de esto se concluya que no repugna al mismo entendimiento el recibir intuitivamente a Dios. Y se engañan quienes piensen que para ello es necesario conocer a Dios bajo la razón de deidad. Sólo es necesario conocer que Dios es visible por visión intuitiva, aunque no se le conciba bajo su razón quiditativa. Pues una cosa es conocer naturalmente que es el último fin y otra cosa cono– cerlo en sí y según la propia razón (147). (145) Sublata imperfectione hujus status, per rationem naturalem probari potest quod natura humana est capax verae beatitudinis quae in fruitione et vis.ione divinae essentiae. consistit. Conclusio haec est Scoti... lb., p. 408a. (14-0) Omnis ,potentia habens objectum primum adaequatum potest per se in quolibet contento sub illo objecto; sed primum objectum intellectus humani est ens: ergo et quodlibet in quo salvatur ratio entis est objectum per se ejus: sed imposl– sibile e,t quod talis potenti::L quietetur nisi in eo in quo est perfectissima ratio a.e summa objecti; sicut nec visus quietatur nisi in pulcherrimo visibiE; ergo intellectus humanus quietari non potest nisi in summo ente quod est Deus: sed hoc non potest esse in cognitione ejus in universali, quia cognitio univer,alis non est cognitio illius ut in se... lb., p. 408a-h. Sed dices rationem hanc concludere solum de cognitione abstractiva Dei, non vero de illa quae sit per visionem et intuitionem objecti. Respondeo, de utraque procedere argumentum, quia intellectus est capax cojuscumque cognitionis perfectae et cujus– cumque objecti sub proprio et primo ejus objecti contenti: sed mmc amplius probatur et simul confirmatur ratio praecedens, quia quod est ,perfectius simpliciter in aliquo genere, si competit inferiori in illo genere, competit etiam superiori: sed cognitio intuitiva competit sensui respectu sui objecti; ergo multo magis intellectui... Praeterea de facto habemus notitiam intuitivam de aliquo ente, aJioquin nesciremus de actibus nostris interioribus... et sicut ponitur unum ens cognoscibile intui ti ve, ita et qlodcum– que. lb., p. 40Sa-b. (147) Nec ad cognoscendam nostram naturam e,se visionis Dei capacem cst necessarium Deum sub ratione propria et quidditativa ratione cognoscere, sed solum intelligere rationem cognitionis intuitivae entis intellectualis et rationem et naturam nostri intellectus, ut ex eo notitia hujus et illius intelligatur nullam esse nepugnan-

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz