BCCCAP00000000000000000001456

410 REVISTA ESPAÑOLA DE TEOLOGÍA.-Bemardino de Armellada dirige a lo desconocido (121). Algunos llaman natural este apetito porque resulta de las fuerzas y según la inclinación de la naturaleza. Pero Escoto siempre contrapone natural a libre y, según él, todos los actos de lavo– luntad son libres (122). La diferencia entre estos dos apetitos natural y elícito está en que el primero tiende a su objeto necesariamente; pues, precediendo a todo acto elícito, !a naturaleza no puede menos de tender y apetecer en cuanto está de su parte todo lo que le es conveniente. Pero cuando se trata de apetito elícito y libre, por seguir al conocimiento, no hay necesidad en la tendencia; pues esto repugnaría al dominio de la voluntad sobre la tendencia, es decir, a su libertad. Tampoco tiende en– tonces la voluntad de modo sumo, ya que la libertad incluye también el poder tender más o menos intensamente (123). Ha de tenerse en cuenta que la proposición de que Dios es nuestro fin natural se puede entender de dos maneras: en cuanto a la inclinación y en cuanto a la consecución (124). Con estas premisas por delante, presenta Rada una serie de conclu– siones: El hombre, conocida por algún medio la posibilidad de la visión beatí– fica, desea naturalmente ver a Dios con un apetito natural ineficaz. Es una aserción que en terminología más o menos variada admiten todos los (121) Appetitus líber, qui est velle liberum, et hic est a.ctus elicitus a volun~te sequens apprehensionem intellectus, quia voluntas actu -elicito non fertur in incog– nitum. lb., p. 14a. (122) Et hum.: appetitum aliqui vocant naturalem ve! quia inclinationi naturali consonus est, ve! quia ex solis viribus naturalilms quan<loque elicitur, ve! tandem quia hoc appetitu voluntas quasi ímpetu suae naturae fertur in finem suum sibi ostensum. Sed Subtilis Doctor nullum actum a voluntate elicitum in ordi11e ad quod– cumque objectum appellat naturalem, saltem prout natura1e opponitur libero, quia liberum et naturale secundun Scotum ita opponuntur ut nulli eidem potentiae inesse possint, ut in controversia tertia decima difuse satis demonstrabimus. lb. (123) Differentia inter hos appetitus, quod cum voluntas in illo primo appetitu appetiti objectum, tendit in illum necessario et quantum potest, quia cum id ad om– nem actum elicitum, prout quidam natura est sibi conveni,ens, non ,potest non temiere et appetere quantum potest. Ut cum appetitu libero fertur, curo ille sit in ejus potes– tate, nec fertur necessario, quia hoc !ibertati repugnat, nec summe, qtúa in libe~te ejus est intensive ve! remis,e tendere. Controv. theolog., pars IV, contr. 13, art. 2; p. 412a-b. (124) Deum ciare visum esse finem nostrum naturakm bifariam intelligi potest. Primo quo<l sit naturnlis finis quoad inclinationem quia:, scilket, naturaliter in ipsum sumus propensi et inclinati. Secundo quoad asi',ecutionem, sic quo<l viribus naturae possimus illum adipisci. Co-ntr. theo/., pars. I, art. 2; p. 14a.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz