BCCCAP00000000000000000001456

408 REVISTA ESPAÑOLA DE TEOLOGÍA.-Bernardino de Armellada Porque se deduce una cosa particular de un princ1p10 más común: Se afirma que todas las cosas apetecen su peifección, es decir, tienden a lo que las perfecciona y embellece. Y bajo esta mayor se pone el hecho indiscutible de que la visión clara de Dios perfecciona de un modo sumo al hombre. De donde se saca justamente la consecuencia (112). Insiste Cayetano en la irnproporción natural activa que todos deben admitir en la creatura respecto de un efecto sobrenatural, aun siendo sobrenatural sólo «según el modo». Y cree que mucho más tendrá que darse improporción natural respecto de una perfección sobrenatural «se– gún la esencia» (113). «La réplica de Rada, dice el P. Alfaro, es contun– dente y se impone por su evidencia» (114). Es extraño, confiesa Rada, que Cayetano no se diera cuenta del fallo de su argumentación, que hace un paso injustificado de la potencia activa a la potencia pasiva. Lo único que probaría sería que «a fortiori» no se da en la creatura potenc:ía activa natural para causar en sí misma el acto de la visión beatífica, cosa total– mente conforme con Escoto y con Rada (115). Con esto se da por probada la inclinación natural de la potencia inte– lectiva a la visión y fruición inmediatas de Dios. (112) Sed hanc Cajetani solutionem non satisfacere argumento sic ostemlo: et <lico quod !y suam neutro modo accipitur in argumento. Non primo modo, quia, ut o3tendit benc Cajctanus, forma violentans subjectum est a.ctus ejus. N ec secundo modo, quia committeretur in argumento vitium petitionis principii. Sensus ergo pro– portionis est, quod unumquodque appetit naturaliter id quod ipsum perficere potest, sicut materia formam, lapis locum inferiorem. Et distinctio Cajetani non est a:\ pro– positt.1111. l'J a111 in pritnis licet es-se s.ursun1 vcl cailor in aqna sint a.ctus 1apidis et .aquac, tamen nec essc snrsum est perfectio lapidis, ncc calor aquae, imo ista destnmnt pcr– fectionem eorum in quibus sunt: si quidem contra eorum inclina,tionem Ín'nnt. Nec in dicta ratione committitur petitio pdncipii: si quidem non subsumitur id. quod erat probanclum, sed subsumitur minus conunune sub magis communi, ut intuenti pa.tere potest. Vera cst ergo illa propositio: Unumquodquc rmturaliter appctit suam perfec– tionem, id est, id per quod perfidtur are conclecoratur; ergo cum visio clara Dei ma,xime hominem perficiat, illustret atque ornet, eam maxime naturaliter cmEupis– cit. lb., p. 1 la-h. (113) Sic arguit Cajetanus: Ad actum supernaturalem rationc mocli nulía est natu– ralis .potentia; ergo multo minus erit potentia natura}is ad adus supernaturales secunclum se. Consequentia patet quia si id quod magis vi(letur inesse non incst, ergo quod minus vi<lctur inesse non inerit. Antecedcns probatur ex freqnenti usu, quo naturalem potentiam ad miracula negamus. lb._, pp. llh-12a, (114) O. c., p, 106. (115) Hoc argumento praecipue convincitur Cajetanus ad oppositum 11ostrae con~ clusionis defendendurn. Sed ego vchcmeuter miror, Caj1etanum non prospexisse defec– tum sy!logismi adeo manifcstum. Proc.cdit enim a negationc •potentiae activae in ordine ad miracula ad negationcm potentiae passivac naturalis ad actus supcrnatur,aJes. lb., p. 12a.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz