BCCCAP00000000000000000001456

398 REVISTA ESPAÑOLA DE TEOLOGÍA.-Bemardino de Armellada capaces dia recibirlo como objeto sólo puede salvarse por algo que supla perfectamente la esencia de Dios --y por tanto que se confunda realmente con la misma- haciendo así posible una proyección de ese objeto trascendente en las potencias creadas, y esto de un modo no natural, sino libre y contingente. La voluntad de Dios y solamente ella es quien puede realizarlo (83). Todo viene a reducirse a la doctrina escotista de Dios como objeto voluntario. Toda la sobrenaturalidad se funda ahí. Los mismos hábitos de la fe, de la esperanza y de la caridad infusas reciben su razón de influencia sobrenatural «simpliciter ab objecto», es decir, del mismo Dios en cuanto Dios (84), pero a través de la voluntad divina. Y cuande Liqueto se pone la cuestión acerca de cómo esos hábitos pueden recibir del objeto su cualidad de sobrenaturales, es decir la virtud de inclinar hacia ese mismo objeto sobrenatural, supuesto que Dios bajo la razón de deidad no puede causar nada «ad extra» porque lo causaría necesariamente (85), (83) Cfr. nota fu. Puede verse la doctrina general del escotismo expuesta por Z Van de Woestyne, O. F. M., en su Cursus philosophicus, t. II, Mechliniae, 1925. Al hablar de la naturaleza de nuestro conocimiento de Dios establece ;Ja siguiente conclusión: "Or·dine psychologico-theologico spectato, Deus non est primum cognitum mentis humauae (p. 747).... Hinc summi momenti conclusiones: a) quod mens humana de Deo non habet cooce,ptum simpliciter simplicem; b) quod a mente humana, non cognoscitur naturaliter Deus, ut haec essentia in se: unde neus sub ratione talis cog– noscibilis (sciHaet ut est haec essentia in se) ,est objectum voluntarium et non naltu– raJe (Ox. 1, d. 3, q. 2, n. 16; tom. 9, p. 31'b): Deus rea¡pse sub propria ratione divi– nitatis non est ,praesens alicui intellectui creato nisi mere voluntarie (Quodlib. q. 14, n. 10; tom. 26, p. 39b)". Y continúa en la nota 4: "Porro ex his et ,praecedentibus verbis, quae non pertinent ad problema de existentia Dei, sed ad modum cognitionis de Deo, deducitur creaturam nullam habere exigentiam ut attingat Deum sub ratione divinitatis. Quapropter inniiitur distinctio summa ínter cognitionem naturaleni et supernaturalem, ita quod cognitiones quoad Deum supergredientes vires et exigentias inte11ectus creati largitati Dei proindeque voluntati Dei tribuendae omnino occur– runt" (p. 748). (84) Habitus supernaturalis, puta fides infusa quod iooinet circa talem objectum... Et similiter habitus spei in voluntate infusus qui inclinat ad summum bonum tam– .quam summe commodum... Similiter caritas quod inclinet voluntatem primo ad dilecf tionem Dei .et secundo ad dilectionem proximi ,propter Deum, ut patet a Doctore in 3, d. 28, vcl quod ¡])3.rtialiter concurrat, habet simpliciter ab objecto, sci1icet ab ipso ,Deo. Commentari,a;..., lib. 1, d. 17, q. l; fol. 179b. (85) Si dicatur quomodo isti habitas halbent ista ab objecto, cum ipse Deus ve! deitas sub ratione ldeitatis nihil causet ad ;extra, quia tune necessario causaret: et tamen Deus sub ratione est objectum caritaüs, fidei et spei, ut patet a Doctore in tertio... lb.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz