BCCCAP00000000000000000001456

DOS TEÓLOGOS FRANCISCANOS DEL SIGLO XVI. .. 385 to. 3) No puede saciarse sino en el ser infinito (39). Y al solucionar la dificultad que esto crearía a la necesidad absoluta de la revelación en el supuesto de que el alma separada se conozca perfectamente, aclara que esa inclinación natural no se puede conocer con precisión y bajo su razón propia en cuanto tenninada en el último fin. Porque una inclinación de esa índole no puede conocerse si no se conoce también previamente y con perfección el fin hacia el cual se dirige (40). De los caracteres que le atri– buye y de la explicación que da, se deduce con claridad que ese apetito natural es lo mismo que la capacidad natural de que habla antes, si bien allí lo aplica directamente a las formas sobrenaturales de la fe y de la caridad y aquí, directamente al fin último. También se prueba esta identi– dad por los términos que emplea indistintamente para significarlas: repite como idénticos los términos capacidad natural o inclinación natural (41) y apetito natural o inclinación natural (42). Analiza, por último, el apetito en cuanto relación de la potencia al objeto: Una potencia no puede hallar su quietud sino en lo más perfecto de lo que se contiene bajo su objeto. La razón es porque toda potencia cognoscitiva dice inclinación natural a su ol:::jeto (43). Y, precisamente (39) Item horno naturaliter appetit finem istum. Ratio Doctoris stat in hoc •sup– poncndo aliqua: primo quod appetitus naturalis ,est realiter ídem quod natura appe– tem, ut probat iste in 4, dis. 49 ¡ secundo quod ap.petitus naturalis horninis est ad summam perfectionem et in particulari, ut ipse .prohat ubi supra; ... et quod voluntas non potest quietari nisi in ente infinito ut ipse probat. lb., fol. 3d. (40) Sed videtur quod zatio Doctoris de desiderio naturali non sit soluta. Quia Iicet horno pro statu isto non possit se cognoscere naturaliter sub illa ratione qua naturaliter inclinatur ad ultimum finem, quia ncic seipsum distincte ut patet supra, tamen ratio videtur concludere quod saltem anima •separata possit cognoscere ulti– rnurn finem distincte, quia distincte cognoscit scip,am: ergo et inclinationem natu– ralem ad ultimum finern, cum illa nihil addat supra naturam animae, ut patet a Doc– tore... Dico breviter quod non cognoscit distincte et sub ratione ,prnpria illam incli– nationem naturalem ut termínatam ad ultimum finem, quia talia non potest perfecte cognosci nisi ultimus finis ad quem terminatur di,tincte praecognoscatur. lb., (41) Et quia est capaJs: talis assensus et naturaliter capax, id est,, quod hab!et naturalem inclinationem... Véase el texto completo arriba, en la nota 29. fol. 4d. (42) ... talis a.ppetitus natu.ralis sii•e ínclinafio naturctlis tenninatur ad illum finem. lb., fol. 3d. (43) Potentia quaelihet non potest pe,erfectissime quietari nisi in optimo contento sub adaequato objecto illius potentiac. Si ergo potentia visiva na:tura1iter cognoscit aclaequatum objectum, naturaliter potcst cognoscere quodcumque contentum sub illo, ut patebit infra in ista quaestione. Quia cognoscere objectum ut adacquatum et cog– noscere illum ut inclusum in omni per se contento: Et sic est oogno,cere quodlibet 3

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz