BCCCAP00000000000000000001372

54 DE VERA CAUSALITA'rE SACRAMENTORUM Auctores istius sententire. 86. Hanc sen:tentiam docuit multis in locis Stiis. Thomas, quern secuti sunt orones omnino Thomistae Veteres ant~ Cajetanum, Capreolus, Ferrai·fonsfa, Petrus a Tarant.asia ... (32). De mente Sti. Thomae non parum disputatur; Cajetanus, primus ornnium fuit qui dicere ausus est Stum. Doctorem mutasse suam sententiam in Summa Theologica. · Propugnat enim haec sententia sacramenta esse causae instrumentales dispositivas · tantum, quatenus efficienter producunt chai·acterem vel aliq1wm. ornatum in anima, qui, in quantum de se est, exigit et appellat gratiam ( 33), Probatur a) Sunt causae instrumentales díspositivae taritum. 87. Jam diximus in thesi 5~ quod omnia sacramenta lrnbent aliquern effectum, distinctum a gratia et ad eam praevium, efficienter procluetum a sa,– crarnento tanturn; i1le effectus erat disvositio quaedam de se necessitans ,~t exi– gens gratiam. Nunc igitur, quaeritur: Sacramentum attiugit tantwnrnodo acl ipsam dis– positione.rn efficiendam, an producit etiam dfrecte et immecliate ipsa 111 uratia11t: Respondemus negative, et sic probamus: . 19) Negari 1Íon potest, nam est doctrina catholica, quod aliquamlo sa– cramenta sunt valicla, etsi infructuosa, id cst, quod aliquanclo sacramenta valide rccipiantur quin tamen producant gratiam propter existentiam obicis. Kunc autem, "sacrarnentnrn valid1t-rn rd signnm practic1mr unclcqnayue ·verwn. 8ed sign1tm practic1lrn rtndeq1wqrte verurn non est 1ús1: ülitel 11uocl ponit et causal de facto ornne ül quod id vracticnrn signi.ficat, citrn haec sit propria signi prae– tici ratio, nt non praesnpponat, sed faciot swun i•eritatem, icl est, snam conform i– tatern curn re· significata. Eruo rcvera omne 0 valúlwm sacrarncnlnm de/ facto ponit icl omne quocl practice siqnificát; et si de facto illnd nmt-JJoneret, eo ip.w f:oUeretnr valiclitas, quia toUeretur et 0 venlas. Conti:ngd imtem zd q1ús ualúle baptizetiir, quin de facto ei unquam conferatnr gr,1,tia.... Ergo practica sig111f ;_ catio et vfrtits eff ectiva sacrarnenti non pertingit ad yratiam rit Úl se, :,;ecl solwn a.el gratia.rn nt úi dispositúme e:ágcnte. (,!uocl est, sacramenfa.in esse cansam gratiae non verficientem, secl disponeniem tantmr1 eo pacto qrw horno ycnerans est causa horninü geniti" (34). 29) Aliud caput doctrinae catholicae cst quod aliqua sacramenta revi– viscant, et conferant gratiam propriam unieuique sacramento. Atqui in hoc easu sacramentum attingere non potest physiee ipsmn si¡bstanfiam gratiac. Erg•) dicendum est quod gratiam producat clispositive quatenus cammt illam clisposi– tionem, quae est "res et sacrarnentwn". Si igitur sacramenta, quae 1 ficte suscepta sunt, revivis.cunt, hoc modo (32) Stus. '.l!'homas, in IV, dist. 1, a. 4; dist. 5, q. 1, a.\ 3, q. 1; De Verit., q. 27, a 4, ad 3; De Potentia, q. 3, a. 4, ad 8; Capreolus, in IV Sentent., q. 1, a. 1, conel., 3; Ferra– riensis, Contr, Gentes, lib. 4,, c. 57; Cfr. Pourrat, La theologie sacrament.,.. pag. 153 ,.;qs. (33) Nostris in diebns hanc sent.entiam tenent Billot, op. cit.; Van Noort, n. _57 sqs; Manzoni, n. 42; De Sm.et~ D-e sacra.mentis in generé.. n. 38-44; Bellevue, La grace sacra– mentelle, París, 1900, pag, 66 :,qs; Cfr. Amt du Qlergé, 1926, pág. 62 sqts; Herve, op. cit., n. 428 sqs. (34) JUllot, o¡i. cit., pag. 124,