BCCCAP00000000000000000001332

(18) P. .CARMELO DE ITURGOYEN 63 fin último que es Jesucristo no tenga más carácter que el de medio? No me atrevo yo a. afirmarlo así. Frente a la mencionada di– ficultad son enigmáticas por demás sus palabras (45). Mi pobre saber no acierta a descubrir en las palabras citadas una solución clara y satisfactoria de la dificultad que el Doctor Sutil pretende obviat. Por otra parte, el que. el pensamiento de Escoto no aparece nítido y claro, nos lo demuestran sus mismos discípulos, quienes, manteniéndose fieles al maestro y firmes en declarar a Jesucristo el summum Dei opus y en sostener su Pri– mado universal y absoluto, no se muestran ni tan :(irmes ni tan unánime$ al exponer e i:b.tepretar la solución escotista. El célebre escotista Francisco de Meyronnes O.Min., ( t 1327), pensó traducir atinadamente el pensamiento de Escoto, introdu– ciendo en la mente divina dos fines totales, inmediato¡,, indepen– dientes el uno del otro (46). Esta solución no fué aceptada a pesar de haber sido adoptaiia por San Lorenzo de Brindis (47) y por otros grandes teólogos. Ha sido tradicional y mucho más común la que puso ..en la mente divina un decreto, pero decreto virtualmente doble, que afecta a la Encarnación quoad substantiam, prevista y decretada ante Adae · peccatum y a la Encarnación quoad modum prevista después de previsto el pecado de Adán (48). •Como queda dicho, los escotistas contemporáneos rechazan esta interpretación y nos dicen que Escoto jamás pensó en esa Encarnación al principio (45) A continuación de las palábras citadas en la nota anterior se lee: Sci– licet quod Christus non venisset ut redemptor, nisi homo cecidisset, nec forte ut passibilis, quia non fuit a,liqua necessitas ut illa anima a principio gloriosa, cui Deus praeoptavit non t.antum summam gloriam, sed etiam coevam illi animae, quod unita fuisset corpori passibili; Sed nec fuisset redemptio; nisi homo peccasset, fa- · cienda; sed non propter illam solam (la redención) videtur Deus praedestinasse il– lam animam ad tanfo,m gloriam, cum illa redemptio sive gloria animae redimendae non sit tantum bonum, quantum est illa gloria animae Christi; nec est verisimile ipsum prius praeordinasse Adam ad tantum bonum quam Christum, quod tamen se– queretur. Immo et absurdius ulterius sequeretur, scilicet quod praedestinando Adam ad gloriam, prius praevidisset ipsum casurum in peccatum quam. praedestinasset Christum ad gloriam, si praedestinatio illius animae tantum esset· pro redemptione aliorum. Cf. Op. Oxon., loe. cit., p. 5-7. ( 46) Cf. JEAN BAPT, DU PETIT-BORNAND, Essai sur la primauté, p. 39, n. 7. 9. (47) Cf. Mariale, p. 81. (48) Cf. JEAN. 'BAPT. DU PETIT-BORNAND, Essai sur la primauté, p. 39; n.10. Este autor reproduce el texto de Francisco de Meyronnes a que nos referimos. Esta interpretación, que vino a introducir en el decreto Je la Encarnación, sim– plicísimo en si mismo, una doble modalidad, es decir: quoad substantiam, ante prae– visum Adae peccatum, y quoad modum, post praevisum Adae ,Peccatum, se hizo tra– dicional y común entre los teólogos escotistas. Queda indicada anteriormente la controversia que se ha originado con este motivo, y los escritores que en ella han tomado parte de un lado y de otro.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz