BCCCAP00000000000000000001272

FRANCISCO ONDARRA idiquia, esan bezala, cere ollateguia»; ta are. «Bai, bada» eranzun ta badoaz bata hatera ta bestea bestera. Illundu zuenean artu zuen aiseriac ollategui– raco videa. Utci cion hau guizonac idiquia, baña aiseriac ez uste bezala; bada an sartcean sartu zuen burua guizonac ezarri cion trampan, gueldi– tu cen lazoz lepotic lotua ta ito cen negarra ceriola ta esaten zuela: «On– gui guertatu zait guertatu zaidana, bada lagundu diot nere gaitzeraco . munduan den esquergabeenari edo guizon gaistoari, guiza-tzar dragoi ba– ten ortzetatic ateratzeagatic ollo bat edo beste ucatu didanari ta azque– nean neroni nere vicia quencen dida– nari». Ecusten dezu cein itsusia guiza char onen aiseri onguilleaganaco go– gortasun esquergabea? Eta cein itsu– sia ote da Jangoicoarequico guizon becatariac duena? (535s.) nai cenduena; utci bada neri gaur, esan dan becela, cere ollateguia; eta bayez guizonac eranzunic, apartatu ciran bata hatera, ta bestea bestera. Illundu zuanean joan zan azaria olla– teguira, eta idiquiric utci bacion ere guizonac, arquitu zuen azari tristeac, uste etzuen becela: bada an sartcean, sartu zuen burua, guizonac ezarri cion trampa batean, eta guelditu zan lepotic lotua, ya itoan, negarra cerio– la, eta esaten zuela: ondo guertatu zat, guertatu zatadana; bada nere gaitceraco lagundu diot, munduan dan guizonic esquergabeenari ta gaiz– toenari: guiza-tzar dragoi baten ort– cetatic ateratceagatic, ollo bat edo beste ucatu diranai; eta azquenean neroni, nere vicia quentcen didanari. ¿Ecusten dezu cein ichusia, guiza char onen esquer-gabetasuna azari onguillearentzat? ¿Eta cein izango ote - da, Jaungoicoarequico pecatariac due– na? (528-530). Ambas versiones significan exactamente lo mismo, siendo tan solo variantes dialectales de la lengua vasca. Ofrecemos la traducción resumida de las mismas, pues en nuestro anterior trabajo sobre esta parábola o fábula dimos la traduc– ción completa. El predicador quiere probar que el hombre es ingrato para con Dios, utili– zand~ para ello un cuento en que se hace ver la ingratitud del hombre para con las criaturas, en concreto, el zorro. Un viandante pasa por un bosque y oye gri– tos de socorro. Es un dragón, al que ayuda a salir de un apuro. Este, hambrien– to, se propone matar al hombre y comérselo, diciendo que, aunque le ha salva– do, el hombre es el ser más ingrato del mundo. Deciden que un árbitro dicte sentencia sobre el asunto. Encuentran un perro viejo atado a un árbol y dictami– na contra el hombre. Este no acepta la sentencia, y ponen el asunto en manos de un zorro que pasa por allá. Se pone de acuerdo con el hombre, con la condi– ción de que éste le deje entrar una noche en su gallinero, y entre los dos enga– ñan al dragón. Llegada la noche, va el zorro al gallinero, que lo encuentra abier– to. Pero el hombre le ha tendido una trampa, y el zorro queda atrapado del cue– llo. Muere ahogado, entre sollozos y lamentándose de que ha ayudado al hombre más ingrato y malo del mundo. 108 [6]

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz