BCCCAP00000000000000000001272

LA PARABOLA DEL HOMBRE Y EL DRAGÓN Hau aditu ta icaratu cen videzcoa ta ecusi zuen ari itsasteco dragoaic bere ortzac zorrozten cituela, ta her– tan urra cezan beldurrez, «Ez du va– lio», esan cion dragoiari, «zacur ba– ten esanac, eta zacur, nagusi gaisto batee eguin dionaren minarequin hitz eguiten duenarenac». «Ongui da bada», esaten dio dragoiac, «eta goa– cen nai dezunagana». Badijoaz norbaiten billa ta ecus– ten dute batetic bestera dijoan aiseri bat. Ots eguin ta gueldirazten dute eta esaten diote dacarten ezbaia ta lendabicitic aguitu gucia. Gucia ecusi ta esaten die aiseriac hitz eguiri nai diela biei isillic eta banaca, ta guizo– nagana urbildu ta esaten dio belarri– ra: «Cere ollateguian uztep banauzu gau batez nai dudana jaten, ateraco zaitut dragoi-tzar onen atzapar gais– totic». «Pocic al-ere», erantzuten dio guiz~nac, eta diona ·eguiñen duelaco ustean, joaten da aiseda dragoiagana eta ari ere adirazten dio isillic eman uste duela aren alde bere sentencia. Eta esaten die guero biei: «Sentencia emateco ecusi nai dut non ta nola ar– quitcen cen dragoia ta anclic hau 1 ate– ratceco vidari guizonac eguiña». Biac 1 baiez esan ta joaten dira irurac gauza guertatu cen toquira. Ara ciranean, «Ara», esaten dio dragoi-tzarrac, «ni nenzan zuloa». «Baña nola ceunden an?», esaten dio aiseriac. «Ara nola», esan ta sartcen da dragoia. Hura ara ceneco, queñuz aiseriac adiraci ta gañera botatcen dio guizonac leneco arria ta uzten du dragoia len bezain estalia ta carraisiz ta deadarrez bazter guciac urratcen dituela. Hura ala an utci ta esaten dio aiseriac guizonari: «Orra, eguin dut nic zuc nai cenuena ta utci\niri gaur [5] Au aditcean icaratu zan videzcoa; eta ecusi zuen gañera, bere ortzac zo– rrozten ari zala dragoia ari ichasteco: eta bertan urra cezan beldurrez, ez du valio, esan cion dragoiari zacur baten esanac; eta are guchiago, nagu– siac eguin dion esquergabetasunaren minez, itzeguiten duen zacurrarenac. Ondo; goacen bada beste edoceñega– na, esan cion dragoiac. Badijoaz bada norbaiten billa, eta ecusten due, batetic bestera igarotcen zan azari bat. Otseguiñic, gueldi– arazten due; eta esaten dioe, bien ar– tean cecarden ez-baida edo disputa; baita lendavicitic asita guertatu zan gucia ere. Zan gucia adituric, esaten die azariac: biai itceguin nai diela ·isi- . llic, eta bat banaca: Eta guizonagana urbilduric esaten \dio belarrira: Ara guizon; cere ollateguian uzten badi– dazu gau batean, nai dedana jaten, ateraco zaitut dragoi-tzar orren atza– parretatic. Pocic ala ere, eranzun cion guizonac; eta guizonac ciona, eguingo zuelaco ustean, joaten da azaria dragoiagana, eta ari ere adie– razten dio isillic belarrira; aren favo– re uste duela ematea bere sentencia. Eta guero esaten die biai: sentencia ondo emateco, ecusi nai det, non ta nola arquitcen zan dragoia, eta cer eguin zuen guizonac, andic dragoia ateratceco. Biac bayez esanic, joaten dira irurac gauza guertatu zan toqui– ra. Irichi ciranean, esaten ·dio dragoi– tzarrac: ona ni nenzan zuloa. ¿Baña nola ceuden (sic ceu-) ór, esan cion azariac? Ara nola, esan; ta jartcen da dragoia zuloan. Ura ara zan bitartean queñu batequin adieracitcen dio aza– riac, ta botatcen dio guizonac gañera leneco arria; eta uzten du dragoia len bezain estalia, carrasiz, ta deadarrez ecin ecer eguin duela. Dragoia modu artan an utcita, esaten dio azariac guizonari: Orra nola eguin dedan zuc 107