BCCCAP00000000000000000001183

CUESTIONES CANONICO-MORALES SOBHE EL OFICIO DIVINO Optimas autores de los siglos XVI y XVII defendieron que tal muta– ción, aunque fuera de un Oficio igual o casi igual, entrañaba transgresión grave del precepto y, por lo t~nto, pecado mortal, y eso, aun cuando se hi– ciese una vez (para algunos) o, por lo menos, caso de repetirse varias veces al año (tres o cuatro no eran suficientes) (7). Se apoyaban, principalmente, en que el precepto de recitar las Horas canónicas no es general, sino especial, según la forma prescrita por Pío V en su Bula Quod a N obis (8), es decir, tal día de tal santo, tal domingo, tal feria ... Y todo ello cae bajo la sustancia de la ley, y, por lo tanto, en ley grave obliga sub gravi. Pero, en general, los autores han rechazado esta opinión extrema y han admitido el adagio Officium pro Oflicio valet como principio, a lo me– nos (9), si bien disientan después en su explicación. Efectivamente, mientras para muchos cambiar un Oficio por otro igual o casi igual nunca es pecado mortal (ro), para ot..os el hacerlo frecuente~ mente implicaría falta grave ( I I ). Si se recita un 0ficio notablemente infe– rior, los autores ,sostienen comúnmente que no se cumple, fundamentándose en la cláusula 34 condenada por Alejandro VII el 18 de marzo de 1666: "In die Palmarum recitans Officium paschale satisfacit praecepto" (12}. (7) M. BONACINA: Tractatus de lloris Canonicis (en Opera Omnia, vol. I, Antuerpiae, 1654), diS¡)'UtatiO 1, q. 3, pun{:,tum 1, n. 17, p. 43-1; SALMANT\CENSES, o. c. D.: Cursus Theologine Mo– ra/is, vol. IV (Matr!ti, 1710), tractatus 16, c. 3, n. 20 s., p. 2·28 s., y los muchos autores citados por ellos. Negaban, pues, o tenl.an como menos probable el principio Officium pro Olficio va-let. . (8) Prus V: Quod a Nobis (9 julio 156S). Suele pro,Jogar los Breviarios. (9) Para L. FERRARIS, o. F. M., es más ,probable la sentencia ·contraria (Prompta Btbltotheca, vol. V [Matr!tl, 1795] ), ad v. Officium Divinum, a. 3, n. 43 ss. (10) C. LA Cnorx, S. I.: Theologta Mor111lis, vol. I (Ravennae-Venetils, 1747), .J. 4, nn.- ·1250- 125,6, p. 440; I. AZOR, s. I.: InsWutiones Morales, J. 1 o, c. 1 º· col. 96-4; H. DE VILLALOBOS, º· F ·. M.: .summa de la Teología Moral y Canónica, primera parte (Zaragoza, 164~). tratado 24, dlf!cultad 13, p .. 614 s.; LEANDRO DE MURCIA, o. F. M. Cap.: Questiones selectas Regulares y ExpoBición sobre la Regla de los Frailes Menores •(iMadrld, 1645), c. 1 al c. 3 de ta Regla, § 2, n. 17, p. 160; I. DF. LuGo, S. I.: Responsa Moralia (en Opera Omnia, vol. VII, Venetlis, 1751), l. 5, dublum 8, p. rn2 ss.; I. D'Al\"NIBALE: Summula Theologiae Moralis, pars 3. 1 (Romae, 1908), ed. 5, n. 148, p. 141 s,; I. BUCCEHONI, S. I.: lnstitutiones Theolngiae Moralis secundum doctrinam S. Thomae et S. Alphon.~i, vol. III, eid. 6.• ('Rornae, 1915), n. 133, p. 7íl; B. OJETTI: Synopsis rerum moralium et Iuris pontificii, vol. II (Romae, 1911), n. 2318, col. 2117; H. NOLDIN-A. SCHMITT, S. L: Summa Theologfae Mora,lis, vol. II, ect. 26 (Barcelona, 1945), n.- 762, p. 6-99; A. VERMEl!RSCH: ThetJloiJtae Moralis principia-responsa-consilia, vol. III, ed." 2.• (Roma-Parlsils-Brugls, 1927), n. 39, p. 45. Es probable, para .algunos, que el cambio de un Oficio por otro de rito totalmente diverso, pero no notiI1llemente más breve, no constituye perado mortal; v. gr., en Navidad, rezar el de Pa– sión. As!, p•or ejemplo, l. BUCCERONI: l. c.; E. GEN!COT-1. SALSMANS. s. I.-: Jnstitutiones Theologta:,e Moralis, vol. II, ed. 16 (Bruxell.is, 1946), n. 52, p. 44; l. n'ANNTBALE: l. c., n. 148, p. 141, y los autores citados ,por él. Cfr. A. VERMEERSCH: l. c. Otros no lo admiten, v. gr., H. NOLDIN- A. SCHMITT: l. c. (11) P. DE ARAGóN: JJe Iustitia et Jure (Lugdunl, 1567), q. 8'3, .a. 12, ·p. 610 s.; s. ALPHONSUS: Theologia Moralis (ed. L. Gaudé), vol. 11 (Rornae, 1907), l. 4, n. 161, p. 588 ss.,; B. ELBEL-1. BiiER• BAUM, 0. F. M.: Thenlogia Moralis per modum conferentiarum, vol. II (Paderbornae, 189,t), pars 7.•, nn. 148-151, p. 625 ss.-; P. SPOHER: TlJ,eol'ogia Moralis super Decalogum,·vol. III (Vene– tlis, 1755), De lloris Canonicis, n.- 118, ,p. 70; SERAPHINUS A LOJANO-MAURUS A GRJZZANA: InsWu• t/ones Theologia-e Moralis ad normam luris Canonici, vol. 111 (Tanrlnl, 1037), n. 518, p. 685. Véanse otros .autores en SALMANT'CENSES: Cursos Theologiae Moraits, vot. IV (Matrltl, 17,10), trae·• tatus 16, c. 3, nn. 18-,21, p. 2·2B s. (12) Codicts Juris Canonim Fontes, vol. IV (Romae, 1926), n •. 73·5, p. 19. -5-

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz