BCCCAP00000000000000000001134

30 Elizondo pide al romando pontífice que confirme, amplíe y declare la conce– sión de Julio II librando en estos cuatro puntos a los religiosos de la pena del pecado 13 • El papa otorga la gracia pedida 14 • Quien modernamente recuerda por primera vez este rescripto y, por ello, pone el fundamento de las discusiones posteriores es Pío de Langogne, OFMCap., en el regesto del bulario capuchino 15 • Ba– sados en él, varios autores acuden al documento pontificio y lo estu– dian con mayor o menor detención 16 • Y quien primero escribe amplia y razonadamente sobre el mismo es Victorio de Appeltern, en el opúsculo que ofrecemos en este trabajo. Por aquellos años es difícil imaginar la conces10n del permiso para su publicación; por ello, el folleto permanece inédito. Con todo, de él se sirve Pedro de Hernen e, indirectamente a lo menos, Ma– teo de Coronata para compulsar sus opiniones 17 • De aquí, la impor– tancia adicional que presenta el escrito de nuestro autor en de– fensa de la validez jurídica del rescripto de Clemente VIII; doctrina 13 « His positis, Beatitudinem vestram humiliter praecor, vt, quae Iulius II concessit pro maiori quiete Fratrum confirmet, ampliet et declaret, liberando Fratres a poena peccati in quatuor vltimis, quae sub conditione ponuntur in regula » (ID., p. 540). 14 « Sanctissimus vero Dominus his omnibus lectis, et examinatis concessit, et declarauit, quod in quatuor vltimis, nempe in numero vestium, in calcea– mentis, in aequitando, et in ieiunio non Ecclesiae, sed regulae tantum non obligentur fratres ad peccatum, nisi adsit scandalum, aut contemptus [...], et hoc in foro conscientiae tantum; in exteriori vero poenis in ordine constitutis, ac praefinitis contra transgressores regulae, et praesertim in his casibus subia– ceant » (Id., p. 341). 15 « Declaratio Pontificia, 29 Iunii 1603. P. Franciscus a Susa, Minister Generalis Ord. Min.. attestatur ex officio quod SSmus D. N. Clemens VIII de– claraverit praecepta Regulae de vestimentis, de calceamentis, de ieiunio obligari non ad culpam sed tantum ad poenam « ( [Prus A LANGONIO], OFMCap., Bullarii ordinis regestum, en Analecta ordinis fratrum minorum capuccinorum 9 [1893] 84, n. 493). 16 Por ejemplo, Victoria de Appeltern, Pedro de Hernen, Rugo de Eernegem, Mateo de Coronata (todos ellos capuchinos). Permítasenos recordar también nuestro estudio De Clementis VIII quadam concessione circa regulam francisca– nam, en Laurentianum 8 (1967) 469-491. Otros autores mencionan el documento de Clemente VIII sin detenerse en él. Por ejemplo: PIATUS MoNTENSIS, OFMCap., vol. III, Praelectiones iuris regularis, Parisiis-Lipsiae-Tornaci [1900], p. 41, nota 9; H. HoLZAPFEL, OFM, Manuale historiae ordinis fratrum minorum, Friburgi Brisgoviae 1909, p. 279s.: LAZARO DE AsPURZ, OFMCap., Manual de historia fran– ciscana, Madrid [1954], p. 175; FuLGENCIO MARIA DE LA MATA, OFMCap., Breve exposición literal de la regla de los ff. menores de san Francisco, Madrid 1933, p. 90, n. 125; BERNARDIN0 DA SIENA, OFMCap., Esposizione della regala francescana, ed. 2, Roma 1959, p. 40, nota 6, n. 71. 17 Véase la nota 3 y nuestro estudio citado en la nota 1, p. 238-244.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz