BCCCAP00000000000000000001130

686 MIGUEL ERBURU Nicolás III y, explícitamente, Clemente V habían enseñado que algunos preceptos regulares, al menos, importan ex vi verbi obligación sub mortalí. Suárez examina atentamente esta afirmación y concluye, con Cayetano y Navarro, que por sí solo, es decir, prescindiendo de la gravedad del objeto o materia de la ley, ningún verbo - ni siquiera el verbo p1·aecipio - significa e impone semejante obligación 86 • Pero si consta de la capacidad del objeto o materia, habría que admitir que los verbos preceptivos significan y demuestran suficientemente la existencia de una prescripción con obligación sub mortali: « At vero... dicendum censeo simplex verbum praecipiendi, quantum est ex forma legis, sufficiens esse ad obligationem sub mortali indicandam, si ma– teria legis sit capax illius... Sed ex vi verbí praecipiendi constituitur praeceptum in ratione verae legis, quantum est ex parte formae seu verborum... Ergo ex vi talis verbi absolute propositi obligat sub mortali, si materia est capax » 87 • Finalmente, Suárez completa esta expos1c10n indicando, no tan copiosamente como Sánchez y Vázqnez, los verbos que poseen carácter preceptivo, inhibitorio y equipolente 88 ; estudia brevemente el valor habentis vim obligandi in conscientia, et consequenter ex parte verborum... obli– gabit talis lex quantum potest iuxta materiae capacítatem, et consequenter etiam sub mortali si materia sit capax. Tertio infertur quomodo intelligenda sint iura in Clement. Exivi et c. Exiít, cum dicunt verba praeceptiva in regula sancti Francisci indicare obligationem sub mortali: intelligunt enim hoc quantum ex se est, seu supposita materiae capacitate, quam ibi Pontifices supponere visi sunt ». 86 Ibídem, n. 6, p. 276: « Dicendum videtur aliud esse inquirere an !ex vi alicuius verbi in ea positi absolute et simpliciter obliget sub mortali culpa...; aliud vero esse quaerere an ex parte verborum legis sit aliquod verbum simplex quod hanc obligationem sufficienter indicet. Loquendo priori modo, vera est sententia Caietani nullum scilicet esse tale simplex verbum... Nam si aliquod esset tale verbum, maxime esset verbum praecipio: sed hoc non, quia etiam res levis per illud verbum propriissime praecipitur; ergo non obstante illo, gravitas ve! levitas obligationis pendet ex materia». 87 Ibídem, n. 7. Y poco más adelante, refiriéndose a las leyes civiles, dice de los verbos preceptivos, inhibitorios y equipolentes: « Ergo in eis verbum praeci– piendi absolute positum de se indicat obligationem sub mortali, si materia est capax illius. Secundo infero ídem dicendum esse de verbis prohibendi, servata proportione, et de omnibus aequivalentibus... >> (Ibídem, n. 8, p. 277). ss Ibídem, lib. 3, cap. 15, n. 8, p. 232: « Oportet ergo ut verba legis consti– tutivae praeceptiva sint...; quaedam praeceptum proferunt quasi in actu signato (ut sic dicam), alia in actu exercito. Priora quoad praecepta affirmativa maxime ,unt verbum praecipío ve! impero...; quoad negativa vero praecepta, verba propria sunt inhibeo, prohibeo et similia... Verba item aequivalentia sufficiunt... ; huius- rnodi autem esse videntur haec: omnes teneantur, neminí liceat et similia ».

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz