BCCCAP00000000000000000001088

HISTORIA DE LA UNIVERSIDAD DE SALAMANCA b) Continúa Dante exaltando al Empe– rador romano, al cual compete dirigir «genus humanum ad temporalem felici– tatem [...]. Et cum ad hunc portum ve! nulli ve! pauci [...] pervenire possint, nisi [...] genus humanum [...] in pacis tran– quillitate quiescat, hoc est illud signum ad quod maxime debet intendere curator orbis, qui dicitur romanus Princeps [...] lustitia potissima est in mundo quando volentissimo et potentisimo subiecto inest, huiusmodi solus monarcha est...; et primo quantum ad velle, deinde quantum ad posse,,. 66) Moxena, zurciendo y retocando las frases de Dante, logra crear unas imáge– nes con las que invita a Fernando a cum– plir su misión, que no es temporal, sino espiritual: lograr la paz y unidad de la Iglesia. He aquí las imágenes: «In pul– chritudine pacis appetens [...], satagere curetis [...] nisibus totis ad portum quie– tissimum pro fructu consummato optan– do atque capescendo celeriter [...] per– venire, nauclerum vestrum (metáfora de Petrarca, aplicada en este caso a Bene– dicto XIII) perducere ve! facere perduci. Vobis namque post Deum inest posse; non desit pro Deo necessarium velle,,. Y pasemos a Petrarca. Petrarca fue, al igual que Dante, un cantor del primado universal del Imperio romano, pero siempre y cuando ese Imperio tuviese como centro Roma y, con Roma, Italia. Pero como esto no sucedía, al menos como él deseaba, en su tiempo, recibió con los brazos abiertos al soñador Cola de Rienzo, que se proponía instaurar en la Italia del siglo XIV la antigua república romana. Y a promover su causa dedicó Petrarca la epístola 2 del LSN De aquí sacó Moxena bellas expresiones que, retocándolas oportunamente, convertirá en eficaces imá– genes para estimular al rey Fernando a llevar a cabo su empresa. a) Petrarca: «quid adhuc sit Roma cog– noveris [...]; quid nunc etiam Roma possit, ostende. De reliqua enim Italia, cui dubium est, quin quantum potuit, possit [...]?». b) Petrarca al revolucionario: «Tu, inquam, quen tantae rei ducem fata constituunt, perge qua coepisti! Nihil formidaveris». aa) Le gustó la expresión a Moxena, pero a su modo: «Non míchí dubíum, quin, quantumcumque Hispania potuit, tantum adhuc, vobis duce, possit». Moxena está alu– diendo a la Hispania de Recaredo y de los concilios visigóticos, los cuales, habiendo extirpado el arrianismo - la prava haeresis- , restituyeron la unidad a la Iglesia. 66) En cambio, Moxena al Rey: « ¼s, ergo, quem tantae rei ducem non fata consti– tuunt, sed eterna Dei ordinatio instituit, pergite qua coepistis nihilformidans ».

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz