BCCCAP00000000000000000001053

96 Lazarus ab Aspurz Ideo sanctus in suis scriptis necnon primi fontes semper de fra– ternitate loquuntur. Non agitur de mera appellatione usitata (rr). Dei paternitas revelata est Francisco per Christum in Evangelio; emotione tenera afficiebatur considerans Filium Dei « fratrem >> nostrum factum cum in sinu Virginis carnem nostram assumpsit (12). In hac universali fraternitate, cuius Deus Pater est et Christus frater maior, includuntur omnes homines omnesque creaturae, quas Fran– ciscus << fratres JJ et « sorores n laeto corde vocitabat. Appellatio autem huiusmodi sensum plenum acquirit cum agitur de familia spi– rituali sub vexillo dominae paupertatis in nomine Christi congre– gata. In duobus Regulis et in Testamento verbum « fratres >> inces– santer occurrit, et persaepe appositis amore plenis ornatum: « fra– tres mei J), « fratres mei benedicti >>, « dilectissimi fratres >J ; et ele– vationem theologicam attingit in capite XXII Regulae primae, ubi textus evangelici electi ipsi per se loquuntur: « Omnes vos fratres estis; et patrem nolite vacare vobis super terram, unus est enim Pater vester, qui in caelis est. Nec vocemini magistri; unus est enim magister vester, qui in caelis est, Christus (Mt. 23, 8-rn) ... Ubicumque sunt duo vel tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum (Mt. 18, 20) ... Teneamus ergo verba, vitam et doctrinam et sanctum eius Evangelium, qui dignatus est pro nobis rogare Patrem suum et nomen eius nobis manifestare di– cens: Pater, manifestavi nomen tuum hominibus quos dedisti mihi (Io. 17, 6) )) (13). Ligamina fraternitatis franciscanae. - Valde interest ea ele– menta videre quae fraternitati vitam et unitatem dynamicam praes– tabant: a) Iesu Christi praesentia « in medio eorum >J. - Cultoribus spiritualitatis franciscanae notum est « Christum pauperem cruci- (n) Appellatio non erat nova. In initio vitae monasticae orientalis fuit com– munis; S. Basilius suum Ordinem « fratemitatem » nuncupavit (Const. monast., c. 2r, in PG 31, 1394; cf. Epist. 223, ìn PG 32, 829); et fere apud omnes motus vitae evangelicae sub fine saec. XII et initio XIII sodales « fratres » designantur; quam denique denominationem Ordines mendicantes ut propriam sibi sumpserunt. (r2) s. BONAVENTURA, Legenda, c. 9, p. 599. (13) Regula I, in BOEHMER, 22