BCCCAP00000000000000000001014

claro y preciso que no se puede dudar mínimamente ae su pensa– miento. Efectivamente; no sólo concibe el principio de la parvitas materiae como los teólogos y moralistas de la edad moderna 155 , sino que, explícitamente y repetidas veces, le atriibuye validez universal: « Principaliter excusant furta a mortali indeliberatio seu surreptio, et defectus iudicii idonei ad culpara mortalem, quae duo sícut parvitas neí in omni materia peccdti excusant ab illa » 156 • Este principio con su validez de aplicación universal será admi– tido y enseñado, en adelante, por todos los teólogos y moralistas en general. Por ello pensamos que la prolongación de nuestro recorrido e investigación sobre los teólogos de la edad moderna no suscitaría curiosidad ni interés alguno. En cambio, creemos que puede resultar interesante la investigación sobre el contenido y extensión de la materia grave y leve y de la parvitas materiae en la edad moderna. Este último punto, enfocado concretamente sobre el pecado de hurto, lo estudió el Doctor Navarro - según lo afirma él mismo - con más amplitud que ninguno de sus predecesores: « Quae autem quantitas dicatur magna et not:abilis ad efficiendum furtum mortale, latiius quam alii tractavimus » 157 • Digamos finalmente que la cuestión del contenido y extensión de la pa:rvitas materiae - si hemos de creer al mismo Navarro - debió 155 El pasaje que a continuación transcribimos, es altamente demostrativo de cuanto afirmanos en el texto: « Qui parum furatur, volens multum furari, mortaliter peccat... Qui autem rem parvulam furatur sine animo aliam maiorem furandi, et maius damnum proximo faciendi quam parvula illa res valet, furtum mortale non committit, etiamsi sciat damnum id moleste laturum, si ei denuntia– retur, neque eam a se petitam, daturum fuisse » (NAVARRUS M., Enchiridion sive Manuale confessariorum et poenitentium, cap. 17, n. 3, fol. 182r). Compárese este pasaje con aquellos en que el Angélico y el Astesano tratan de los hurtos pequeños, y se advertirán diferencias notables. Y más adelante prosigue Navarro: « Qui furatur aliquam parvulam rem, veluti fibulam a sutore, aut acum a sartore, ob quod et quia aliam fibulam vel acum non habet, a labore cessat, non furatur rem notabilem, quamvis ex eo notabile damnum in dominum redundet... Illa tamen parvae reí subreptio esset mortalis, si qui surripit, scit, aut scire aut credere debet, ex furto illo parvulo eiusmodi damnum notabile domino eventurum; non quia res illa surrepta notabilis sit, vel quod voluntas illam surripiendi, sit voluntas surripiendi rem notabilem, sed quia damni notabilis causam dat... lpsum est dicen– duro de eo, qui parvulam rem furatur, credens ex eo dominum magna molestia et perturbatione afficiendum » (Ibídem, fol. 182r-v). na Ibídem, fol. 184r. En otro lugar se expresa en los siguientes términos: « Dixi octavo, vel parvitas reí non excusat. Quia etiam haec in omní materia excusat » (Ibídem, praelud. 9, n. 10, fol. 35r). Véase también ibídem, n. 7, fol. 33v. 157 Ibídem, n. 10, fol. 35r. Véase este problema ampliamente esudiado ibídem, cap. 17, n. 3, fol. 182r-184r. 64

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz