BCCCAP00000000000000000001014

quae continet, putanda sint esse praecepta, consequenter et damnosa transgredienti: an consilia tantum vel manita, et ob hoc nullius aut non magni ponderis sit ipsorum professio; nullius ,aut non gravis culpae ipsorum praevaricatio » 21 • De aquí se puede concluir que poco o nada influye la materia en la gravedad o levedad de las leyes y praeceptos, por más que el santo Doctor no deja de advertir alguna vez que, al medir y deter– minar su gravedad, no hay que perder de vista la cualidad y utilidad de los mismos 22 • Efectivamente; el significado y valor no le vienen a Ia materia de lo que ella por sí misma representa, sino más bien de la voluntad e intención del prela,do o legislador. Lo enseña claramente san Bernardo cuando afirma: « Porro maiora minoraque mandata dixe– rim, secundum quod magis minusve velle constiterit ipsum qui prae– cepit, sive hominem sive Deum » 23 • Finalmente, merece destacarse que el santo abad de Claraval em– plea alguna vez la expresión pecado leve como sinónima de pecado 21 Ibidem, cap. 1, n. 1, col. 861. A esta cuestión que algunos monjes plan– tearon al santo abad, responde éste poco más adelante: « Omnia proinde sancti Benedicti instituta, exceptis sane nonnullis de spiritualibus..., quae non tam ipsum constat instituisse quam Deum, et ob hoc penitus non esse mutanda; de caetero reliqua universa non profitentibus quidem manita tantum seu consilia censenda sunt, nec gravant non observata; cum tamen profitentibus in praecepta, praevaricantibus in crimina fiant, sive (ut vestra vobis reddam) illis voluntaria vel factitia, istis necessaria et tanquam naturalia non immerito reputantur » (Ibidem, n. 2, col. 862). Ahora bien; si el hablar y reír fueran objeto de un verdadero precepto o prohibición, ¿podría afirmarse que su transgresión constituiría pecado mortal? Tal vez habría que responder que estos objetos y otros semejantes no deben imponerse o impedirse bajo precepto o prohibici6n, sino más bien bajo simple mandato o amonestaci6n, y en este supuesto se podría concluir que su transgresión no constitutye pecado mortal. Esto es lo que el santo Doctor quiere tal vez decir cuando enseña con respecto a estas prescripciones: « Licet namque ipsa per se iniuncti operis qualitas innoxia sit, adiunctae tamen auctoritatis pondus obnoxium mandato, mandatumque peccato obnoxium facit, non magno tamen, si contemptus defuerit » (Ibídem, cap. 8, n. 17, col. 871). 22 Ibídem, cap. 7, n. 15, col. 869 s.: « Tam ergo qualitas praeceptorum quam auctoritas praecipientíum, et obedientiae praefigit metam et inobedientiae terminat culpam: quando (ut dictum est) in praelatis quibusve gravíorís auctoritatís, et eorum mandatis quibusve maíoris utilitatis, quo diligentior debetur obsequendi cura,eo et culpa gravior incurritur de contemptu ». 23 Ibídem, n. 14, col. 869. Y poco más adelante expresa la misma idea en los siguientes términos: « In mandatis hominum rara aequalitas invenitur, cum, pro variis necessitatibus vel utilitatibus agendorum, iniungentium affectio varietur; quodque putaverint rectíus vel commodius, hoc amplius cupiant et exigant obser– vari » (Ibídem, n. 15). 10

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz