BCCCAP00000000000000000000904

EL REAL CONVENTO DE EL PARDO 97 incandescente y mal dispuesto, y exacerbó los ánimos ya bastante agitados. En definitiva, el P. General se limitaba a comunicar al superior de El Pardo, que habiendo sabido por conductos fidedig– nos que el método comunitario por él implantado era arbitrario y desusado en la provincia y en la Orden y que por añadidura no había sido regulado por los dict.ámenes de la prudencia, ordenaba que se suspendiera aquella novedad « usque dum, re maturius examinata, quid aliud a Nobis statuatur» 243 • Como se ve, era una postura prudencial; el superior se re– serva el derecho de indagar y ponderar detenidamente los elemen– tos de la controversia, antes de proponer una solución definitiva. No se condena a nadie; se suspende el juicio. Sin esperar a que el provincial regresara a España, la carta se remitió al vicario provincial P. Alcabón, el cual, apenas reci– bida, comenzó a saborear el triunfo, sobre todo cuando por otra que la acompañaba vio claramente que los superiores de Roma estaban resueltos a terminar con la iniciativa. Seguramente en la curia general se temía que el P. Santurce no habría aceptado el ingrato deber de destruir la obra comenzada bajo sus auspi– cios; y en todo caso no lo hubiera hecho sin comunicarlo antes a los ministros de la corte madrileña, dado que el rey mismo la había autorizado. Por el contrario, el P. Alcabón no tenía estos 2 4 3 Una copia de la carta se conserva en Manifiesto historial, f.65. Puesto que fue el centro polarizador de la controversia, no nos parece fuera de propósito publicarla en este lugar: « Adm. V[enera]nde in Christo observantissime P. Guardiane: Innotuit Nobis nostroque Rmo. Definitorio Generali a variis fide dignis Paternitatem Vestram ex zelo maioris observantiae aliquam in Religione nostra hucusque non practicatam vitae communis methodum in suo conventu introduxisse, et quidem non absque lesione nostrae altissimae paupertatis. Cum ea, mediate recursum ad denarios procurari velit, quae simplidter non sunt [necessaria ?] , et antecedenter gratis a fratribus querebantur; ex qua novitate, uti perhibetur, non levia pacis dispendia fratrumque perturbationes enatac sunt. Nos quidem zelum regularis obscrvantiae a prudentia et discretione bene regulatum minime reprobamus, quin– imo in omnibus Superioribus nostris ex animo desideramus; ubi tamen agnoscimus zelum alicuius Superioris ad extremitates, quae semper vitiosae sunt, deflectere et plus malí quam boni in religiosa communitate producere, officii nostri ratio ·postulat ut huiusmodi zelum cohibeamus aut iuxta prudentiae regulas moderemus; quare cum zelum Paternitatis Vestrac non sat bene regulatum in praefata novitatis introductione agnoscamus, de consilio nostri Rmi. Definitorii Generalis tenore prac– sentium Paternitati Vestrae ordinamus atque mandamus, ut a praedicta novitate .desistat et communitatem communem in suo conventu observari faciat, sicut in aliis vestrae Provintiae conventibus observatur et etiam in suo convcntu observatur ·usque dum, re maturius examinata, quid aliud a Nobis statuatlir.. Et dum Nobi~ promptam horum executionem a sua religiositate appromittimus, eidem paternam nostram benedictionem peramanter impertimur. Romae, die 6 iulii 1775. Adm. vencrandae Paternitatis vestrae addictissimus in Domino servus, Fr. Erhardus a Radkerspurgo, Min. Gnlis,. »

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz