BCCCAP00000000000000000000826

76 ILARINO DA MILANO a cui il 7° priore, Gerardo d'Ithier (1188-1198), aggiunse, verso il 1190, i Miracula 5 ; nel 1188 fece confermare la regola dalla s. Sede; ·Clemente III, nel 1189, canonizzò il fondatore: festa 1'8 febbraio 6 • La Vita presenta qualche imprecisione storica e qualche notizia non documentata; tuttavia l'informazione del soggiorno (1074-1075) del giovinetto Stefano presso s. Milone, vescovo di Benevento e ri– formista gregoriano, come pure quella dei suoi rapporti con eremiti calabresi, probabilmente basiliani7, risponde all'ideale ricorrente della imitazione della Chiesa primitiva nella pratica collettiva d'una rigida povertà 8 • La sua dimora a Roma è consona con i problemi e le iniziative che animavano l'atmosfera riformistica della curia gregoriana 9 • L'in– teressamento personale di Ildebrando, in seguito Gregorio VII, in– quadra i progetti d'un giovane asceta volenteroso nel problema gene– rale e stimolante della riforma degli istituti ecclesiastici; Gregorio VII, con un diploma del 1073, gli concesse di istituire un Ordine monastico secondo la regola di s. Benedetto, conformemente, però, all'esperienza fatta tra gli eremiti di Calabria 10 • Dall'insieme della letteratura grandmontense risulta confermato 5 PL 204, col. 1005-1072. 6 Dom J. Becquet, O.S.B., si è specializzato in questo argomento: Les institutions de .l'Ordre de Grandnwnt, in Revue Mabillon 42(1952) 31-42; Les premiers écrivains de l'Ordre de Grandmont, ibidem 43(1953) 121-137; La règle de Grandmont, in Bulletin de la société historique et archéologique du Limousin 87(1958) 9-36; voce Etienne de Muret, in Catholicisme: hier, aujourd'hui, demain IV, Paris 1956, col. 581-582; voce Etienne de Muret, in Dict.Spirit. IV, Paris 1960, col. 1504-1514 (con altre referenze bibliografiche). 7 Sulla loro diffusione cf. M.-H. LAURENT, O.P., Les monastères basiliens de Calabre et Ja décime pontificale de 1274-1280, in Rev.Asc.Myst. 25(1949) 334-355. 8 « Florebat enim eo tempore in Calabriae finibus iustorum quaedam religiosa congre– gatio, tanto bonis caelestibus uberior, quanto ab omni cura temporalium erat remotior. Pe– ,cudibus, possessionibusquc ac universis rerun1 mundanarum occupationibus ita penitus re– nuntiaverat, quod unde professores sui ad tumultum saeculi revocarentur, non habebat. Et ut dilatato corde per arctam viam, quae ducit ad vitam (Mt. 7, 14), quicunque ad eam acce– ,debant, incederent, nullus in ea aliquid proprium possidebat; sed sicut in Actibus apostolo– rum legitur: Erant illis omnia communia, et dividebatur singulis prout cuique opus erat [Act. 4, 35] » (Vita cit., e.VI : PL 204, col. 1013 B). 9 « Cumque Romam fuisset ingressus, comperit eum [ = s. Milone t 1076] viam universae ,carnis iam fuisse ingressum, et tunc remansit apud quemdam prudentissimum virum sacro– sanctae Romanae Ecclesiae cardinalem, cum quo in Romana curia per quatuor continuos an– nos intrans et exiens, de diversis diversarum religionum actionibus, et dispensationibus totius Ecclesiae Catholicos viros saepissime dìsputantes audiit » (Vita cit., e.VIII : col. 1014 B-C). 10 « Cumque de omnibus, quae spectant ad salutem animae et etiam ad saeculi salu– tare consilium, sufficienter edoctus fuisset, et conceptum desiderium serviendi Dea ad exse– ,cutionem operis animum perurgeret, a Romano pontifice, cui bene notus erat, devotissime petiit, ut ordinem quem in Calabria observari didicerat, in remissionem peccatorum suorum, quae, ut reor, pauca erant, sibi alicubi observare concederet » (Vita cit., e.VIII : col. 1014) - « Certe sic Ioquitur Gregorius VII in suo diplomate: 'Cur indesinemer... a S. sede... postules potestatem auspicandi conceptum ordinem monasticum iuxta regulam S. Benedicti, quam diu expertus es inter fratres de Calabria' » (Gallia Christiana II, Parisiis 2 1873, col. 646; cf. PL 204, col. 997-998).

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz