BCCCAP00000000000000000000714
246 LOS IDEALES DE SAN FRANCISCO DE ASÍS placeres. El Santo recomienda sin cesar la alegría espiritual o la ale– gría de espíritu, y con el mismo celo con que cultivaba ésta, evitaba aquella otra alegría inoportuna ( 38 ). Tenía por cosa conveniente no sólo el que un religioso se goce en placeres y glorias mundanas ( 39 ), sino también el que se deleite en vanas risas y pláticas. Él, tan amante de toda honestidad y de toda perfección, llamaba a eso no alegría espiritual, sino vanidad y locura ( 4 º). Expresamente amonesta a los suyos: "Bienaventurado aquel religioso que no tiene contento ni ale– gría más que en las sandsirnas palabras y obras del Señor y que por medio de éstas con alegría y gozo lleva los hombres al amor de Dios. Pero, ¡ay de aquel religioso que se deleita en palabras ociosas y vanas y con ellas excita a los hombres a la risa!" ( 41 ). Y no es que Francisco hubiera olvidado que el hombre consta de alma y cuerpo, y que el espíritu se ve impedido en su alegre ascensión a Dios, si en ello no le ayuda el cuerpo. Al contrario, ya hemos visto antes de ahora cuán suave era la opinión del Santo sobre estas cosas, a pesar del rigor de su penitencia y cómo a menudo aconsejaba que hay que ayudar piadosamente al hermano cuerpo para que éste pueda servir al alma de buena voluntad ( 42 ). Son genuinamente franciscanas aquellas palabras del santo Provincial Pedro de Teukesbury: "Tres cosas son necesarias para el bienestar temporal: comida, sueño y juego", y aquellas otras que dijo a un Fraile melancólico, después de haberle mandado beber un vaso de buen vino: "Amadísimo her– mano, si a menudo recibieras esa penitencia, seguramente tendrías mejor conciencia" ( 43 ). (88) "Verum spiritualem amplectens laetitiam, ineptam studiose vitabat, sciens ferventer diligendum, quod perficit, nec minus vigilanter, quod inficit, fugiendum." THoM. CEL. II, n. 130. (39) THoM. CEL. ibíd., n. 130 ss. ( 4 0) "Non quod intelligendum sit vel credendum, quod pater noster omnis maturitatis et honestatis amator voluerit hanc laetitiam ostendi per risum vel etiam per mínimum verbum vanum, quum per hoc non laetitia spiritualis sed vanitas potius ostendatur, imo et in servo Dei risum et verbum otiosum singu– lariter abhorrebat." Spec. perf., c. 189. ( 41) "Beatus ille religiosus, qui non habet iucunditatem et laetitiam nisi in sanctissimis eloquiis et operibus Domini et cum his perducit homines ad amo– rem Dei in gaudio et laetitia. Et vae illi religioso, qui delectat se in verbis otiosis et inanibus et cum his perducit homines ad risum." Verba admonit. Opuse. ed. LEMMENs, 15, n. 21, BoEHMER, 47, n. 20. (42) Cfr. sup. cap. X, pp. 228 ss. (43) "Frater Petrus de Teukesbury, minister Alemaniae ... díxit fratrí praedi– catori: «Tria sunt necessaria ad salutem temporalem, cibus, somnus et iocus.» Item iniunxit fratri melancholico, ut biberet calicem plenum optimo vino pro poenitentia, et cum ebibisset, licet invitissime, dixit ei: Frater carissíme, si haberes frequenter talem poenitentiam, haberes utique meliorem conscientiam." THoM. DE EccLESTON, Coll. XV, p. 115.
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz