BCCCAP00000000000000000000681

64 ORIENTACION DOCTRINAL DE LOS ESTUDIOS DE LOS CAPUCHIN'.)S tísima Trinidad (18). Murió cuatro años después sin haber realizado el magnífico proyecto de una Suma teológica de san Buenaventura. Casi al mismo tiempo, Marco Antonio de Carpenédolo, más tarde General de la Orden, compuso una larga serie de obras, entre otras un Comentario a los cuatro libros de las Sentencias del Doctor será– fico, que desgraciadamente no se publicó (19). Los libros .que nuestros religiosos iban escribiendo sobre. san Bue– naventura, se sucedían unos a otros. No entraremos en detalles por no hacer nuestro trabajo sobrado prolijo (20). Basta con lo dicho par~ probar que los Capuchinos de fines del siglo XVI y del XVII cultiva– ban la teología de san Buenaventura. Sin embargo, no estaban atados de pies y manos a la doctrina d~ Doctor seráfico. Muchos de ellos, lo hemos dicho ya, procuraban con– ciliar las opiniones de santo Tomás .Y J)uns Escotocon las de .saJ?, Buenaventura (21). Dos e1¡cotistas tan sólo encontraremos a mediados (18) «De almae ac sanctissimae Trinitatis Mysterio in Seráphicum D. Bonaven– turam Paraphrases, Commentaria et Disputationes quibus praeter diligentem tex– tus et verborum expositionem, Divinarum Litterarum locis, Sanctorum Patrum assertis perpetuo fere cum D. Thoma assensu seraphica doctrina illustratur et sus– tinetur». Auctore FR. TE0D0RO FORESTO BERG0MENSI, Romae, apud lacobum Mas– cardum, 1633. (19) «Commentaria in quatuor libros Sententiarum D. Bonaventurae: D10N1s10 GEN, 233. BERNARDO BON, 180; SBARALEA, 511. (20) Que nos sea permitido recordar por vía de prueba los autores y obras siguientes: B0NAVENTURA LINGONIENsrs, «Bonaventura et Thomas, sive Summa the– ologica ex omnibus fere sanctorum Thomae et Bonaventurae placitis concinnata», Lugduni, 1655, tres volúmenes en folio; CAELESTINUS DE MONTEMARSANO, «Cursus theologiae in quo electissima D. Thomae et S. Bonaventurae sacra doctrina in ca– tenam red2.cta continetur», MS. dos volúmenes en folio (Cfr. Dionisia de Génova, 83); MARcus A BAUDUNIO, «Paradisus unius ac trium Doctorum (Seraphici. Angelici, Subtilish, Lugduni, 1661-64, dos vol. en folio; «Compendium totius theologiae tan speculativae quam practicae», Lugduni, 1673, tres vol.; MARCELLUS REGIENSIS, «Sum– ma seraphica, in qua S. Bonaventurae seraphica doctrina per eius in Magistum setentiarum libros dispersa dilucide est enodata et accurate redacta in scholae methodum», Massiliae, 1669; GAUDENTIUS BONTEMPrus, «Palladium theologicum seu tota theologia scholastica ad intimam ·mentem D. Bonaventurae Seraphici Docto– ris». Lugduni, 1676, siete vol. en folio; BARTHOLOMAEUS DE BARBERIIS, «Cursus theo– logicus ad mentem Seraphici Doctoris sancti Bonaventurae». Lugduni, 1677. (21) En la segunda mitad del siglo XVII abundaron los intentos de concilia– ción que desembocaron en un eclecticismo bien pronunciado, siendo los represen– tantes más célebres. los PP. Heliodoro de París y Gervasio de Brisach (PRÓSPERO DE MARTIGNE, 456). Qué. pensaran en las altas. esferas de la Orden sobre este punto particular, se echa de ver por la carta del general P. Serafín de Ziegenhals a la provincia suiza el 22 de enero de 1758: «Tradit Provincia, ut, ajunt, Philosophiam et Theologiam R. F. Gervasii Brisacensis ubique notissimi et laudatissimi. Quem quidem nec Nos volumus vitupei;are dum eum Iegimus et noscimus! Sed tamen laudes 11bique non audivimus, nol'! Iegimus ipsum citari ab aliquo Scriptore poste– riore. Illius usus duas vel tres Provincias non est egressus, et notitia istius in Germanía fere apud solos capuccinos reperitur. Ipsa ejus natalis Provincia sola (Gervasio pertenecía a la provincia suiza) illius Lectione non contentatur, sed. uti illam transeundo audivimus, PP. Lectores praeterea aliqua séripta componunt et tradunt. Philosophia illius in plúrimis a S. Bonaventura et Scoto deflectit, et hisce temporibus de antiquo mund-0·' iiori satis faecunda · reputatur. Usuro ipsius operum quidem non improbamus, attamen non ita canonizamus, ut PP. Lectores

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz