BCCCAP00000000000000000000610

Urrundik ikusten dut, ikusten me~dia, zeinaren gibelean baitut nik herria. Jadanik clut aditzen, zorion handia! ezkila maitearen hasperen eztia. De lejos diviso la montafia tras la cual tengo (esta) ei pueblo. Oigo ya, jdicha grande (la mia)! el dulce. suspiro de la campana amiga. 2. Ezkila, zer othe duk hik egun erraiten? urrunera zer berri othe duk egortzen? Mendiek hedoi-petik <lautek ihardesten, hik errana zerura ditek garraiatzen. Campana, ;,que estas hoy diciendo? ;,que nuevas envfas a la lejanfa? Las montafias bajo las nubes te responden y al cielo lanzan tus sonidos. 3. Landako langilea, artzain mendikoa, ithurriko bidean dohan neskatoa, aditurik, ezkila, hire boz lainoa, othoizten hasi dituk Ama zerukoa. El labrador del campo, el pastor de la montana, la muchacha que va camino de la fuente, al oir, campana, tu dulce acento, a la Madre celestial dirigen sus plegarias. 4. Nik ere dut othoizten Birjina Maria, has-herrietan galdu haurren gidaria, neretzat othoi dezan ardiets grazia bozean kausitzeko nik egun herria.