BCCCAP00000000000000000000590

ziotela, ta zakufak uste zuan nonbait orduan ere ala egingo ziotela. l$eta, e?, esan zion maistafak. Ortan ez nauk eramango ... Burua beeratuko dek, bai. .. Ni ez nauk goseak ilko. Tai jan gabe egoteak, neri otzik eman ere ez ... Ago ... Lan txikiagoa izango .diat. .. Ta merkeago ibiiiko gaituk, gafiera ... Agur, agur, biar arte. Ori esan-da, ufengo eguna arte antxe egon bear izan zuan zakur gizarajoak, aoa idiki . gabe. Alaere, gabaz zakura ilko ote zitzayon bildur– tzen as{ zan maistafa. Afatsalde artan sayets-ezu– fak ederki nabari zitzaizkan, eta buru-isatsak ere indargabeturikan zeduzkan, zinzilika bezela, aule– ri aundia erakusten zutela. Gafiera, gau osoan etzan ixildu. Ofu ta mafu, geroago ta apalagoak, antxe egon zan, eta goizerako goseak ila izango zaia bildur zan. Jaiki bezin laster, gure maistafa sarobera joan zan, eta zakura efukigafi arkitu zuan: lufean etzan– da, zutik egoteko gauza etzala, goseak erkitua, begiak erdi itxiak, oso mifiztua. Ala ere, ate otsa sumatu bezin laster, katazka aundia egin-da, nola edo ala, zutitu zan. · Bizirik ikusi zuanean poztu zan, eta zerbait ·jaten eman nai zion; bafia gauza beroak izateko goizegi zan; sua oraindik piztu gabea. lZer egin, ba? Saski batean tipula zar batzuek bazeuden, au– feko egunean baratzatik ekafiak, eta aietako bat bota zion. dango ote du? esaten zuan bere artean 264 ·-·