BCCCAP00000000000000000000548

DE DIVINITATE CHRISTI, th. 1, n. 10-11 9 «Audisti.s quia dictum est antiquis: non occides. Ego autem dico vo– bis, quia omnis qui irascitur fratri suo, reus erLt judicio» (32). «Dictum est antiquis: Non maechaberis. Ego autcm dico vobis, quia omnis qui viáerit milierem ad concupiscendam eam, jam maechatus est eam in carde suo» (33). «Dictum est antiquis: Oculum pro aculo, dentem pro dente. Ego autem dico vobis, non n?sisterc malo, sed si quiste percusserit ... » (34). Jamvero iste modus procendi non arguit meram explicationem le– gis antiquae, ita ut sensus huc redeat: <<in Zege antiqua praeceptum ne occidenái, ne maechandi..., 7am continebatur, sed 1Jos illud recte non intellexistis: ecce quomodo illud intelliaere debeatis ... », sed potius sen– sus iste est, et non alius: in lege antiqua dicebatur non esse occifü,ndum, non ma•echandum... , sed nunc, auctoritate quae mihi est propria, illud praeceptum extendo ad alios casus antea sub lege non comprehensos. Jamvero Ieg•em divinam immutare atque extena,ere, potestatem divinam supponit. Ergo Christus est Deus, utpote sibi attribaens jura divina. Nunc clarius intelligitur quomodo Jesus seipsum dicere potuisset «Dominum Sabbati», et quomodo cum omni jure suis discipulis permit– tere potuisset spicas in die Sabbati venere. b) Christus sibi attribuit potestatem remittendi peccata, et quidem nomine proprio. Sed peccata remittere nomine et auctoritate propria solius est Dei. Ergo Christus est Deus. «Ut autem sciatis quia filius Dei habet potesta'tem reniittendi pec– cata, tibi dico, surge, talle grabatum .tnum et ambula» (35;. «Hamo, remittuntur tibi peccata tua; et dicebant Pharisaei: Quis est hic qui loquitur blasphemias? Quis potest dimittere peccata nisi solus Deus?» (36). «Dixit autem ad illam: remittuntur tibi peccata. Et ceperunt qui si– mul accumbebant dicere intra se: Quis est hic qui etiam peccata di– mittit?» (37). 11. Nota bene.-Per peccatum horno contrahit debitum erga Deum, quod ab ipso solo Deo potest condonar!; in hoc ordine Providentiae ut illud debitum condonetur, necesse est peccatum retractare per amo– rem aut saltem .(intra sacramentum Poenitentiae) per timorem poena– rum aut gehennae aeternae; amor igitur, quo Deum prosequimur, est veluti moneta qua Deo solvimus nostrum debitum. Parabola duorum debitorum. His dictis, facile intelligitur parabola duorum debitorum a Christo proposita, eo manifesto fine ut Pharisaeum reprobet, et mulierem peccatricem absolvat. Duo erant debitores, ait Cn,ristus, quorum unus 500 denarios debe– bat, alius vero nonnisi 50; cum tamen ad-eo pauperes ambo essent ut (32) Mt., 6, 21. (33) Mt., 6, 27. (34) Mt., 6, 38. (35) Mt.• 9, 8. (86) Le., 15, 21. (S'Z) Le.• '1, 49.