BCCCAP00000000000000000000547

, DE DEO UNO, th. 12, n. 124-129 ter bonitatem in ipso €Xistentem, simulque est ratio volendi alia. Hoc sensu dicimus objectum primarium divina€ voluntatis esse ipsam Dei bonitatem. Objectum secundarium est illud quod voluntas vult propter prima– rium per se volitum et intentum; cum, ut ex infra dicendis plane cons– tabit, Deus alia a se non velit nisi propt€r bonitatem suam, dicendum est quod omnia, praeter Deum, constituant objectum secundarium di– vinae voluntatis. 125. Adversarii.-Nullus fuit unquam haereticus qui negare ausus fuisset existentiam voluntatis in Deo; si enim aliquando aliqui citan– tur, eos non recte interpretari dicendum est. 126. Censura. 1. 0 ) Quod in Deo sit voluntas perfectissima, est de fide div. cath. definita in Conc. Vaticano: «Sancta Catholica ... cre– dit et confitetur... int€llectu ac volun tate omnique perfectione infi– nitum» (1). 2'. 0 ) Quoad ejus objectum primarium vel secundarium, est ornnino certum et ab ornnibus theologis admissum. 127. Probatur ex Sacra Scriptura.-In Sacra Scriptura fer.e innu– mera sunt testimonia de existentia voluntatis in Deo, quae tamen bre– vitatis gratia omitt-µntur. «Non mea voluntas, sed tua fiat» (2). «Voluntas Dei fuit, ut cito mihi occurreret quod volebam» (3). «Qui operatur. ornnia secundum consilium voluntatis suae» ( 4). 128. Ex Patribus.-N€c€sse non est accumulare testimonia quan– doqui<;I,em res sit -evidentissima. 129. Rationem theologicam sic proponit Stus. Thomas.-«IZZud quod conse,quitur omne ens, convenit enti in quantum est ens. Quod autem est hujusriiodi oportet quod in eo maxime inveniatur, quod est maximum ens. Cuilibet autem enti competit appetere suam perfectionem et con– servationem sui esse, unicuique tamen secundum modum suum. In– tellectualibus quidem per voluntatem, animalibus per sensibilem appeti– tum naturalem,' aliter tamen quae habent et quae non habent. Nam ea quae non habent, per appetitivam virtutem sui generis, desiderio ten– dunt ad acquiren(lum quod eis deest; quae autem habent, quietantur in ipso. Huic ergo primo enti, quod Deus est, deesse non potest. Cum igitur ipse sit intelligens, inest sibi voluntas qua placet sibi suum esse et sua bonitas» (5). Caeterum val-ent in praesenti omnia argum-enta quae alibi de in– ~ellectu divino fuerunt adducta: ( 1) DENZINGER, 17.82. (2) Luc., 22. 42. (3) Gen.. 27,,29. /4) Ad Eph., 1, 11. (5) Contr. Gent., lib. 1, c. 72.