BCCCAP00000000000000000000547

60 DE DEO UNO, th. 11, n. 109-110 nostris in diebus. J . .M. Dalmau, S. J., in Sacrae Theologiae Summa, De Deo Uno, n. 166. Fuit etiam Arriaga secundum quem Deus alia a se cognosceret in duplici medio objectivo, videlicet in essentia divina et in seipsis (5). Quoad Scotum non una est sententia inter. auctores (6). «Nos vero cum Sto. Thoma, ait el. Billot, et communiori theologo– rum, assignamus divinam essentiam t:anquam necessarium medium ob– jectivum pro qualibet cognitione divina ad creaturas termina.ta. » (7). 109. Censura.-Nostra sententia est omnino communis. 110. Probatur.-Scimus ex supra dictis Deum perfectissime cognos– C€re suam essentiarn, earnque cornprehendere; quod nihil aliud sibi vun nis1 quod tanto seipsurn cognoscit quanto cognoscibilis est. Scirnus pra€– terea essentiarn divinarn -esse veiuti speciern int-elligibilern per quarn Deus cognoscit, nihilque aliud posse in Deo inveniri p-er quod Deus cognoscat. Deus igitur per suarn essentiarn tantum intelligit. Jarnvero «essentia rei non ducit immediate et directe ad cognitionem alicujus, nisi ejus cujus est essentia. Ergo omne aliud non erit cognitum a Deo nisi ex eo quod in essentia visa intelligibiliter continetur; ergo nonnisi in ea ut in medio cognito» (8). Et nota bene quod id praecis-e exigatur a surnma Dei independentia a quocumque extrínseco: si enim ad p-erfectam et adaequatam aliorum a se cognitionem Deus praeter suam essentiarn indigeret alía forma intelligibili, nonne profiteri deberes scientiarn Dei a rebus creatis de– p-endentern? ... Qua-e curn ita sint, firrniter tenendum est essentiam divinam essP medium in quo Deus alia a se cognoscat; ipsa enim est veluti pelagus immensum in quo tota ratio entis uno v-el alio modo continetur; est exemplar tnexhaustum a quo participatur omne -ens €t ornnis modus ejus; si igitur Deus totam suam essentiam comprehendit, necesse etiam est quod cognoscat -ea omnia quae in ipsa int-elligibiliter repraesentantur. «Intellectus divinus, ait Stus. Tbomas, id quod est proprium uni– cuique, in essentia sua comprehendere potest,, intelligendo in qua ejus essentiam imitatur, et in qua a sua perfectione deficit unumquodque. Utpote intelligendo essentiam suam ut imitabilem per modum vitae et non cognitionis, accipit propriam formam plantae. Si vero ut imita– bilem per modum cogni.tionis et non intellectus, propriam formam ani– malis et sic de a.liis. Sic igitur patet quod divina essen:ia in quantum est absolute perfecta potest accipi ut propria ratio singulnrnm. Unde per eam Deus vropriam coanitionem de omnibus habere potest» (9). (6) ARRIAGA, Df! Deo Uno, disp. 19, sect. 4.o Citantur etism nlures Molinlstae, ínter QllOS HERICE, De Deo uno, tr. 1, disp, 5, c. 3; WIRCEBURGI:NSES. MENDI– VE, De Deo Uno, n. 150-160; URRABURU, Theodicea, disp, 4, 52, 55, 86 et 88, et alii. (6) Cfr. BILLUART, l. c., pag, 162; DE SAN, l. c., pág. 369. (7) BILLOT, De Deo Uno, pag. 179. Hanc sententiam sequuntur omnes thomisi– tae, et ex societate Jesu, MOLINA, SUÁREZ, PETAVIUS, KLEUTGEN, DE SAN, FRANZE!,IN, LEP.CHER, etc. (8) STUS. THOMAS, Comp. theol., c. 39. (9) Cont. Gent., lib. 1, c. 54.