BCCCAP00000000000000000000547

DE PROPAGATIONE PECCATI ORIGINALIS, th, 9, n. 676-677 383 tificanti an sine gratia; ipsa est veluti aquaeductus qui aquas trans– fert l,mpidas vd deturpatas, sed limpiditas vel aquarnm foeditas non ab aquaeductu causantur; eodem igitur modo generatio naturalis non efficit. ut homines nascancur foedati vel deturpati, sed tantum trans– mittit id quod jam antea deturpatum est. Causa igitur peccati origi– nalis í'Uit Adami peccatum, propter quod natura hmnana privata est gratia sanctificanti (7). b) Sed esse conditionem sine qua non propagaretur peccatum ori– ginale; nam, ex peccato Adami hoc effectum est, ut omnes ejus pos– teri rieberent nasci sine gratia sanctificanti; quod igitur actu ho– mines sine gratia sanctificanti nascantur, per generationem obtinetur. Ergo sine generatione naturali peccatum originale non propagaretur; aliis verbis, si non propagaretur natura humana, non posset propagar! eadem natura sine gratia sanctificanti, quod per se patet (8). 677. Objectiones.-Objectio 1. 0 : Jure supponi potest Adamum, antequam filias et filias generasset, eductum fuisse a delicto suo, ideoquc) gratiam sanctificantem accepisse; Ad'.lmus igitur antecmam haberet filios, purgatus erat a peccato originali. Atqui secun– dum axioma nemo dat it quod non habet. Ergo Adamus non potuit in suos posteros peccatum originale transfundere. · Res7Jondco parum meditasse talia objicientem super ea quae supra diximus de gra– tia ut dote specijica et de accidf'nti speciei: quare optime el. Billot: «Respondeo transmissionem peccati originalis csse omnino indeprndentem a sta– tu in qua contingebat versari Adam et caetcros post ipsum quando gcnuerunt filias et filias. Cu,ius conclusionis ratio est desumenda ex propria notione pcccati natu– rae ... Redi enim m,:;cwn ad pracmissa. Cogita culpam Adae ut quae peccatum rea– twn in 1wtura inc/Jn:issct, tollendo rectitudinem ordinis ad Dcum finem supcrnatu– ralem, secundmn quod proprietas erat quasi specifica, instar caetrranmi naturaliu,:i proprictatum a parentibus in pasteros propaganda. Cogita insuper gratimn Adae poeni. tenti, restitutem quidem ex mcritis Christi Rcdcmptoris, sed jam ut dotem mere per– sona/cm, quae 1wturam speciei in quantum lzujusinodi spoliatam relinquebat iis donis quibus fuerat primitus aucta. Et statim viclcbis, nihil rcferrc in ordine ad pcccati ori– gina/is transfusionem, utium ge1;erans fuerit necne, personaliter emundatus a culpa, siquidem: «nomo generat sibi ídem in specie, non autcm secundum inclii:iduum)) (9). Et reHra, nulla in eo invenítur repugnantía quod per poenítentíam Adami natur:i. humana redíntegraretur ad suum pristinum statum per acquisitionem gratiae sancti– ficantis tamquam dotis specificae ipsius naturae; in hac hypothesí, Adamns commu– nícaret naturam non alíter ac si non peccasset; attamen, Deus alío modo res ordi– navít; nam, documenta Revelatíonís nobis attestantur Adamum amisisse semel po semper dona supernaturalía non sibi solí sed etiam ejus pro:1agini; aliís verbís, Re– velatio nos docent peccatum Adamí fuísse pc!ccatum naturae, poenitentiam vero esse mere personalem. Objectio 2.ª: Peccatum origirnüe inhaeret anímae. Atqui anima non traducitur per generationem naturalem, sed immediate a Deo producitur, sícut habent fides et sana phílosophia. Ergo peccatum originale non transmíttitur per generationem naturalem sed ímmediate a Deo ínfundítur. Respondeo: Disting. major.: Inhaeret animae simplíciter, nego; inhaeret animae quae unitur corporí ad efformandum unam naturam composítam, concedo. Explicatio: Haec est objectio, cujus solutionem non adinvenit Stus. Augustinus, et propter quam in traduci<mismum propendít; negari nequit quod sit vera difficul– tas ; attamen, etsi nullam satísfactoriam solutionem apud nos inveniret, adhuc adesset superius fidei lumen a quo recedere non liquet. Sed nec deest optima solutio, nam secundum Stum. Thomam peccatum originale in tantum inhaeret animae in quantum anima efformat cum corpore aliquod com- (7) I-II, q. 83, a. 1, ad 4. (8) Cfr. PESCH, op. cit.. n. 277. (9) BILLOT, op. cit., pag. 169; STUS. THOMAS, I·II, q, 81, n. 2.