BCCCAP00000000000000000000547

DE NATURA PECCATI ORIGINALIS, th. 7, n. 656 371 amitteret gratiarn. naturalem per quam Deo conjungeretur, vel status naturue innocentis, in que horno esset Deo conjunctus per gratiam sanctificantem (quae proprio sensu dicitur et est gratia), quam per peccacum amittit. Unde homo, in hoc pracsenti ordine providcntiae, per peccatum non tantum sese avertit a Deo. sed insuper am1ttit gratiam, eaque vere priv:üur; cum enim Deus vPllet hominem tali ~ratia sanctificanti orna– tum fuisse, ejus amissio non est mera carentia alicujus rei non de– bitae, secl est vera privatic rei quae secundum Dei voluntatem de– bebat haberi. Ex l1is duobus elementis, aversione scilicet a Deo et privatione gra– tiae sanctificantis, dicimus: aversionem a Deo esse elernentum for– ma/e, et privationem gratiae sanctificantis esse elernentum materia/e, quod ·facile probatur hoc fümplicissimo argumento: Illud dicitur, et est. elementum formale alícujus rei, quod dat ei spe– ciem ei; quo constituitur illa res in suo ordine. Atqui aversio a Deo facit ut privatio gratiae sH peccatum. Ergo aversio a Deo constituit ele– mentum formale in peccato habituali. Aliis verbis, privatio gratiae sanctificantis in tantum est peccatum, in quantum inducta est per actum aversio!lis a Deo; et, si per impos– sibile, Deus ipse, independenter ab actu nostrae voluntatis, auferret a nobis gratiam sanctifi.cantem, illa privatio gratiae non esset peccatum, non 9.lia de causa nisi quia nulla intercesisset aversio a Deo ex parte nostrae voluntatis; sec¡uitur ergo quod in tantum est peccatum in quantum pendet ab actu nostro voluntario, per quem reeedimus a Deo fine ultimo. His -ergo dictis de essentia peccat'l habitualis, clarior evadit sensus nostrae thesis, in qua dicimus €Ssentiam peccati originalis reponendam esse in privatione gratiae sanctificantis quat.enus. per actum voru,ita– rium protoparentis inducta est. Utí jam pluries dictum est, peccatum original e originatum ( de quo solo loquimur in praesenti), est peccaturn habituale; si ita est, ex dictis facile erit assignare essentiam ipsius; debemus enim invenire elemen– tum formale et materiale; jamvero statim apparet quod privatio aratiae erit, elerner:tum materiale, et aversio a Deo per actum voluntatis erit elementum formale; quae omnia, uti videtur, eodem modo se habent ac in peccato habituali personali. Discrimen inter peccatnm originale originatum et peccatum habi– tuale stat in eo quod in peccato personali habituali elementum formale reponendum est in aversione a Deo fine ultimo inducta per act.urn vo– luntatis uniuscujusque, dum in peccato originali reponi debet in aver– sione a Deo fine ultimo inducta per actum voluntatis :irnto::,arentis, ut canitis totius naturae. «Díscri1;,en inter peccatum originale et personale habituale in hoc re'ponitur, quod, sicut peccatum persona/e habituale consistit in priva– tione gratiae sanctificantis prout inducta est per actum peccaminosum un1uscuj11sque, peccatum originale reponitur in eadem gratiae priva– tione. sed ·nrout inducia est per voluntdtem capitis totius naturae hu– manae» (5J. (5) HUARTE, op. cit., pag. 464.