BCCCAP00000000000000000000546

DE OBLIGATIONE ACCEPTANDI RELIGIONEM, th. 1, n. 39-40 33 tabiliter praefixis ad Deum ipsum tendat, jure infertur religionem ve– ram esse necessario unam, immo et unicam. Illa proinde religio erit falsa, in qua expresse non agnoscatur haec essentialis dependentia hominis erga Deum personalem, principium et finem totius naturae. Advertendum denique est quod ad hunc conceptum religionis inve– nicmdum, triplici via perveniri possit: via scilicet historica, seu ex stu– d o comparativo religionum; via psychologica, seu ex analysi phsycho– logico actuum humanorum; via denique metaphysica, seu ex considera– tione metaphysica naturae Dei et hominis; haec via dicitur philoso– phica. Duae primae viae, si recte adhibeantur, ad veram notionem reli– gionis nos conducere valent; saltem sunt maximae utilitatis. Tertia via, prioribus praesuppositis, notionem perfectam religionis nobis prae– bere potest. A.cceptare tenentur.-Agitur in thesi de obligatione morali et abso• luta, seu de necessitate medii lVlorali, in quantum voluntas humana ad aliquid faciendum vel omit– tendum tenetur; obligatio enim profitendi religionem ex ipsa natura Dei et hominis oritur; graviter horno constringitur ad suam dependen– tiam erga Deum manifestandam; secus, aeternam beatitudinem con•– sequi non posset. Absoluta, seu de necessitate medii, ita ut si hoc facere renuat, ejus finem attingere non possit. Debet igitur horno religionem acceptare, et quidem quoad omnia dogmata, quoad omnes veritates, et quoad omnia praecepta divina, in praedicta revelatione contenta. 40. Adversarii.-Indirecti. Inter adversarios indirectos, non solum computandi sunt athaei et pantheistae, verum etiam indifferentistae absoluti et eudaemonistae et machiavellistae, quia illi existentiam Dei admittunt, sed religionem habent tamquam rem indifferentem et pror– sus inutilem (7); isti, quia fundamentum religionis reponunt in utilitate, sive privata sive publica, non autem in natura Dei et hominis. Directe nostram thesim impugnant: a) Kant ejusque secuaces. KANT fundamentum verum et proprium religionis e medio tollit, eo quod, juxta ipsum, essentia religionis repo– nenda sit in voluntate; hinc religio non est aliud nisi effectus volunta– tis. Obligatio moralis procedit a ratione practica ipsius hominis, non vero a natura Dei rem ita decernentis. Fundamentum hoc vocat KANT imperativum categoricum, seu postu– latum rationis practicae; imperium istud cate:soricum postulat etiam (7) It-1, SCC'lllldtLll I{. IVIAEX (-j" 18f33} reli~;io redP.C'itur ~~d GJCllr;atioEf'l11}) (E)Cl1ti... 111iento) illius borninis qu1 ndhuc ses~ 11011 invc•nit... ol)iu.n1 po¡;Uli>L .. Au– thentica reli~io ho111inc1n ad scque:r1t21n co11c1u,;tonpn1 n::ituraliter ducet: ens sunre1nu111 e:; tu. Pro!nü2 ordo ::ocL1lis c-::isú"nc::: rr~d.icaliter dissolvcndus est (ÍJic Ileiliue F 1:111ilü·. l8-:HJ1. ~10:;tris ~.-ero (Ü(•ln1s BE~Ell~TTO CnocE ti" lDb:1) ad h'.Ú1c co1H·luslo110111 11tTv0nit: cI?rnhlc:!_1~~1~1 qU'.1e ad DPUill et ~:.1ü.a1:u11 rr,fer1..1n"Llll', ';ere proble:1.1:üa. dici n:'q11rn11t: ad te:1.1pt1':; isitnr te– rendtun tc:,1nqu·En :d) irnagin:1.tionP in,;-011t~ lr1hf'llci'.1 sunt~) (Cfr. l\i. F. ScrACCA, Il ]Jroi1L'nia lli Dio e dellC! reli¡¡ione nl'l!a filosofía ctt1wlc (Bres– cL:l, Hl44J, !>. (;O, THrOL, FUNDAMENT.-5.