BCCCAP00000000000000000000546

534 DE NATURA INSPIRATIONIS, n. 536-537 quod ipse plane ac perfecte omnia intelligat), erit etiam sensus ab auctore principali intentus. b) Si opus fuerit, recurrendum erit ad alia Sacrae Scripturae testi– monia, quae rem illustrare possint. e) Traditio explicativa maximum adjutorium esse potest; contine~ tur generatim in testimonio Patrum, ac, praesertim, in Magisterio vivo Ecclesiae. d) Contextus et circumstantiae attente considerandi sunt. e) Incloles hagiographi aliaque adjuncta praeteriri nequeunt. Optime Prus XII ut inquirantur proponit: «... quae propria fuerit sacri scriptoris indoles ac vitae condicio, qua floruerit aetate, quos fontes adhibuerit sive scriptos sive ore traditos, quibusque usus sit formis dicendi. Sic enim satius cognoscere poterit quis 11agiograpl1us fuerit, quidque scribendo significare voluerit» (100). 537. f) Tandem genus litterarium summopere considerare oportet. Genus litterarium ( «formis dicendi»: Prus XII) est forma peculiaris quam homincs alicujus aetatis vel regfonis adhibent ad sua judicia vel status animi manifestandos. Communiter agnoscuntur genus historicmn, genus didacticum et genus poeticum ( epicum, lyricum, dramaticum). Etiam adhi.beri solent fabula et allegoria, non tantum in forma poe– tica, sed etiam quam maxime in forma didactica. Si autem a me quaeras quaenam genera litteraria sint cum Sacra Scriptura compatibilia, tibi respondebimus verbis Pu XII: A libris enim Sacris mllla aliena est illarum loquendi rationum, quibus apud veteres gentes, praescrtim apud Orientales, humanus sermo ad sententiam exprimendam uti solebat, ea tarnen conditione, ut adhi– bitum ciicencli genus Dei sanctitati et veritati haud quaquam repug– net, quemadmodum, pro sagacltate sua, jam ipse Angclicus D. hisce vcrbis animadver~it '. dn Scriptnra divina traclur:tur nobis per mo– clllm, qua homines solent utb (Comment ad Heb c. I, lect. 4). Sicut enim substantiale Dei Verbum hominibus slmile factum est, quoad omnia «absque peccato» (Hebr 4, 15), ita etiam Dei verba, hitmanis Unguis expressa, quoacl omnia humano sermoni assimilia jacta sunt, excepto errare; quod quidem utpote proYidentis Dei seu «condescensionem», jam S. Joannes Chrysostomus summis laudi– bus extulit, et in sacris libris haberi iterum iterumque assevera– vit» (101). De facto em.inent genus historicum et genus didacticum, diversis formis expositum. Neque deest forma poetica, potius lyrica, praesertim in Psalmis. (100) Divino atflante Sp'lrit1l, AAS 3.5 (1943). 314. (101) Ibid., !.,AS 35 (1943), :115-316.