BCCCAP00000000000000000000546

354 DE SUCCESSORE PETRI, th. 23, n. 356-357 praeses fuit Stus. Cyprianus), declarant baptismum haereticorum fuisse invalidum (ab an. 220 ad 256). Denique Stus. Cyprianus con– firmationem postulat decisionum conciliarium, immo et solutionem praebet. Si qui ergo a quacumque haeresi venient ad vos, nihil innovetur msz quod traciit1L1n est, ut manus illis imponatur in poenitentiam, cum ipsi haeretici proprie alterutrum ad se venientem non baptizent, sed communicent tantum (D 46) (16). Cyprianus, anno 256, convocat novum Concilium in Carthagine; tum Cyprianus tum Episcopi in eadem sententia rebaptizandi unanimes per– severant. Tune Summus Pontifex Romanus firmiter decernit: «Aut nostram praxim arripitis, aut excommunicatione vos figam» (17). Utrum excommunicatio in exsecutionem mandata fuerit necne, pror– sus nescimus; indicia tamen contrarium indicant (18). Anno 257, Stephanus obiit, et similiter, anno sequenti, Stus. Cypria– nus in persecutione Valeriana. Quinque annis jam transactis, Africa adoptaverat praxim romanan. Unde concludes: Episcopus Romanus decernit pro universa Ecclesi8 quaestionem gravissimam, omnisque Ecclesia tandem aliquando consen– tit (19). Atqui hoc est signum exercitii Primatus. Ergo Stephanus cons– cientiam auctoritatis primatialis habuit et manifestavit. 357. Saeculo quarto. JuLrus I (341-342) haec scribit: Oportuit omnibus nobis scripsisse, ut ita ab omnibus quod justum esset; decerneretur... Cur autem de Alexandria potissimum ecclesia nihil nobis scriptum est? An ignoratis hanc esse consuetudinem, ut pri– mum nobis scribatur, et hinc quod justum est decernatur? Sane si qua hujusmodi suspicio in illius urbis episcopum cadebat, ad hanc ecclesiam scribendum fuit _(D 3003; cf. 3037) _(20). Ita exprobravit Arianos, qui Athanasium, patriarchiam Alexandrinum deposuerant posteaque expetierant Romani Pontificis consensum. De Primatu Romani Pontificis alia invenies in Concilio Sardicen– si (343-344) (D 3004-3006), in quo se congregarunt episcopi ex Hispania, Gallia, Italia, Africa, Sardinia, Pannonia, Mesia, Dacia, Macedonia, Thessalia, Achaja, Epiro, Thracia, Palaestina, Arabia, Creta et Aegypto. Conclusio est obvia: si causae inter episcopos et ipsos patriarchas orientales existentes, ab ipso Romano Episcopo debebant judicari, hoc (16) Fragm. Epist. Stephani ex ep. 75 Firmilianl ad Cyprianum. (17) Epist. 74; Harte!. 805. (18) Epist, Fimiliani 75, 4; Harte!, 812; EUSEB., Hist. Eccl., 7. 5, 4; MG 20, 646. (19) Episcopl Africani Firmilianus et Cyprianus, erronee, sed bon'\ fide, per- suasl erant se vcritatem revelatam tenere: en causam resistentiae; ml– nime autem agcndl modus procedebat ex eo quod crederent circa ecclesiam africanam R. Pontificem pote&tatem non habere. (20) D 3003; cfr. 3037.