BCCCAP00000000000000000000546

334 DE SUCCESSORIBUS APOSTOLORUM, th. 22, n. S36-338 sensum praedicti loci Act neque definiendi neque authentice declarandi. Proinde, ulteriores inquisitiones circa vocem «episcopi» in Act 20, 28 mi– nime prohibentur. Novae investigationes exegeticae adhuc prosequuntur, et conclusio probabilior, uti videtur, ita potest breviter in compendimn redigi. Apostolus, uti ex contextu liquet, valde sollicitus fuit de conservatio– ne Traditionis Dominicae veritatisque revelatae, in communitate chris– tiana, usque ad hoc tempus per caritatem unita. Cum autem vincula et ipsam mortem jam prae oculis habuerit, supervigilantiam Cs.:tazó;:2tv voluit collegio presbyterorum (majores natu: .:pca(i0-::2pou~ = vers. 17) commendare; hoc collegium designatur in vers. 28 per terminum b;– r.ór :ou;. Fuitne in hoc collegio aliquis munere vere episcopali praeditus? Si affirmative, habuitne tantum potestatem ordinis, an etiam jurisdictio– nis, ita ut episcopus monarchicus vere dici possit? An agatur de viris, pneumatica approbatione gaudentibus, quos Apostolus Paulus constitue– rit in Epheso aliisque civitatibus ts.mquam custodes Traditionis?-Pror– sus nescimus. EpiscoPatus tamen monarchicus videtur exclusus, quia S. Paulus, dum in terris laboravit, videtur in ecclesiis, a se fundatis, ju– risdictionem sibi reservasse, ut tenet probabilior sententia. 337. In synthesi: Si igitur sententia quae tern"t Jacobum füisse primum Episcopum Hierosolymitanum, non vero Apostolum, sufficienti probabilitate gaudeat, dicedum est quod episcopatus monarchicus, pro illa civitate, satis aperte affirmetur. Seniores. in Actibus Apostolorum, cum Jacobo et sub Jacobo, potes~ tatem collegialem forsitan habuerunt; fortasse etiam ibi innuitur col– legium episcoporum, una cum Episcopo monarchico ecclesiam regen– tium. Episcopi, de quibus in Act 20, 28, quidquid sit de quaestione dispu– tata superius relata, monarchici non videntur. 338. Nota bene. 11.-De nominibus «presbyteri» et Episcopi.-Etsi in superioribus jam examinata fuerint aliqua loca in quibus haec vocabula adhibentur, liceat tamen elenchum complere, atque praecipuas theorias circa hanc rem praebere. Nostrae conclusiones immutatae manent. Nomen presbyteri, praeter loca citata, occurrit: Act 11, 30; 14, 22; 15, 4-6; 16, 4; 21, 18; Ep Jac 5, 14; Rom 4, 14; 5, 17-19; Tit 1, 5; I Petr 5, 1; nomen vero episcopi: I Tim 3, 1-5; 4, 14; 5, 19; Tit 1, 5-7; Phil 1, l. Plures theoriae. Enumerantur sex theoriae, quae tamen ad tres fa– cili negotio reduci possunt: a) Prima dicit agi in his locis de episcopis stricte dictis, seu de sacerdotibus primi gradus, nam tempore apostolico sacerdotes secundi ordinis, sive simplices sacerdotes, adhuc non existebant. Ita PETAVIUS, MAMACCHIUS, PERR0NE, et alii. b) Secunda dicit terminas <<Episcopus» et «presbyter» promiscue adhiberi, ita ut his vocibus designentur tum sacerdotes primi gradus, seu episcopi, tum sacerdotes secundi gradus, seu simplices presbyteri, quos hodie presbyteros nominamus. Tamen quaestio nominis non impedit