BCCCAP00000000000000000000546

DE SUCCESSORIEUS APOSTOLORU:\I, tll. 22, n. t30-331 mentariis; sed hac in re, etiam testimonia saeculi primi et secundi suum momentum habent, nam in eis apparet mens tum Christi turn Apostolorum; etsi aliqua alia documenta posterioris aetatis afferan– tur, apologetice necessaria jam non sunt, quandoquidem adversarii nostri ultro concedunt scriptores saeculi tertii palam professos esse episcopatum eodem sensu jam existere ac in thesi propositum est (1). Sed in testimoniorum ipsorum interpretatione, cante et rigorose pro– cedendum est, ne dicere videamur ea quae numquam scripta sunt; se– rene. igitur, testes investigare oportet eorumque mentem perscrutari et, si eorum testimonium affirmativum sit, quaerendum adhuc est utrum sit explicitum vel implicitum, an in forma tantum merae insinuationis contineatur. Testimonia historica ordine chronologico, jam ab apostolicis scriptis, traduntur. 331. Adversarii.-a) Sunt Protestantes Liberales et Modernistae, juxta quos, Episcopatus, quoad ejus originem, adscribendus esset cir– cumstantiis mere humanis ac omnino fortuitis (Cf. n. 264 sqs.). b) Praecesserat (saec. IV) AERius, «Eustathii, Sebastiae episcopi, so– dalis. Ambo enim monasticae vitae genus amplexi sunt. Cum autern Eustathius ad episcopatum esset evectus, Aerius, etsi id magnopere cu– peret, eo tamen pervenire non potuit... [Qua de causa] quanam, inquit, in re presbytero episcopus antecellit? Nullum inter utrumque discrimen. Est amborum unus ordo, par et ídem honor ac dignitas» .(2). e) MARSILIUS PATAVINUS (cf. 11. 267) et postea WICLEFF et HUS. MARTINUS V (anno 1418), inter interrogationes eisdem proponendas, hanc includit: «Utrum credat auctoritatem jurisdictionis Papae, archi– episcopl et episcopi in solvendo et ligando esse majorem auctoritatc sim– plicis saccrclotis, etiam si curam animurum llabeat» (D G75). d) Protestantes. Tamen, apud ipsos, divergentias invenies (cf. n. 266). •e) Gallicani et Jansenistac defendebant, episcopos, in causa fl.dei et disciplinae, pendere a parochis et synoclis clioecesanis (D 1509-1511). f) Rationalistac, hoc modo explicant originem episcopatus: in pri– maeva Ecclesia duplex dabatur auctoritas, presbyterorum scilicet et dia– conorum et episcoporum; presbyteri dirigebant ordinationem disciplinae et justitiae; diaconi et episcopi, e contra, cultum et beneficentiam, nec– non et administrationem bonorum. Sensim sine sensu auctoritas episcoporum in dies magis ac magis crevit ita ut tandem aliquando episcopus constitueretur super ipsos diaconas et super collegia presbyterorum; ceterum, idea monarchica uni– tatis, quae ex Judaísmo universum pervasit christianismum, episcopum constituit q_uasi typum Patris in communitatibus christianis; tandem, sicut communitas particularis, ope circumstantiarum, in organismum mo- (1) Audiatur e. g. St..D.\TIEn.: «Forte1nent esqni:;ée les écrits d'Irónée. cie Tertulrnn et d'Ori¡;ine, la ü1úorie catholique de ne s·ach0ve que dan.') cenx de Cyp.tlen de Cnrtl1age, 243-258D (Les de l'A1ttorité ... , p. 1:31). Et LorsY : ((Si l'épiscopat unitaire n'ú:zi;,;tt~ pas pr.rtout av~u1t 130-140, il snnble existe·r partout apr6s lfiü-160:> (La nctissanee llu Chrlstlanis111c (1U33). ¡i. 4!37). Pro eadem scntcntia adduci pc.sscnt et alía testimonia 2.d– vers2riorrun e. g. J. RÉVILLE et F!ARNAC'K. (2) Ita s. EPIPHANIUS, Ad, Hacres., l. 3, haer. 75. l. 3; MG 42. 503 sqs.