BCCCAP00000000000000000000546

DE TESTIMONIO CHRISTI, th. 9.ª, n. 149-150 125 Sed haec omnia aliaque hujusmodi quae addi possent circa influ– xum communitatis in vita communitaria et rnaximi fervoris primaevae generationis christianae, ordinem conjecturarurn non transcendunt. 2. 0 De influxu quem habere potuerit JJJagistcr Justitiac in efforman– da conscientia messianica primaevaE generationis cllristianae, hace no– tare liceat. Figura historica Magistri Justitiae magna cum probabilitate identiücatur cum Summo Sacerdote Onia III; ejus persecutor videtur fuisse Alexandcr Joannacus, qui ad aetatem hellenizationis Palaestinae pertirn°nt. Omnia quae usque nunc de Magistro Justitiae inventa sunt, sive ad personam et mentem Jesu attendamus, sive ad mentem et conscien– tiam discipulorum, tantum in rebus mere accidentalibus influere potue– runt. Et revcra, in elocurnentis quae de vita Magistri Justitiae agunt, ne verburn quidern invenitur ele rebus substantialibus ad Christianismum spectantibus; ubinam sermo est de l'viagistro Justitiae, qui esset verus hamo et Deus verus; ubin::im fit sermo ele redcmptione gencris humani per mortem piacularem crucis; ubinam ele SSma. Eucharistia, ele SSma. Trinitate, de sacramentis gratiam conferentibus, vel de institutio– ne Ecclesiae? Affirmari merito potest in his documentis ne quidem in– veniri posse unam ideam specifice christianam. Nihil profecto nisi conjecturae sine ullo fundamento aelduci possunt ad explicandum quomodo sese efformaverit conceptus Jesu idealizatl, seu fidei, ex conceptu Magistri Justitiae. 150. Objectionrs.--Oh.iectio 1. 0 : De existentia Jesu dubitari potest, nam fontes pro– fani hujus temporis de ea penitus silent. Jamvero hoc silentium nullo modo explicatur. Rf,;1iondeo: a) Ut vidimus, fontes neotestamentarii, quorum character authenticus clarior quam in quolibet alio documento coaevo splenllet, existentiam Christi maxima cum certitudine historica statmmt. b) Verum est qnod in documentis profanis nonnisi panca habeantur de existentia Jesu; hoc tamen bene explicatur si attendas ad singularem despectum quo Judaei a romanis aspiciebantur. CJ Cetc'rum clocuuwnta profana, etiam de relms profanis, parca se praebere solent; sic e. g. neqne Cuesar Augustnfi biogrnphum coaevum invenit; cleest etiam historia Syriae et Palaestinae illins temporis. Prneterea, ipsa clifficultas communicationum non parum impediebat diffusionem eventnum; exemplum sit ignorantia Judaeorum Diasporae, qui, ele Jesu parum vel nihil scierunt usque acl praedicationem aposto– licam; ita ex Actibus Apostolorum concludere licet. Objectio 2.•: Jesus practice negavit se esse Messiam, nam l.o) dacmonibus prohi– buit quominus ipsum l\Iessiam praedicarent; 2.'') discipulis similiter imperavit «ut nemini dicerent quia ipse esset Jesus Christusl> (Mt 16, 20 et loe. para!.) 3. 0 ) prohibuit etiam promulgutionem miraculorum, ne ex ipsis Messianitas ei tribneretur: «Vide, nemini dixeris>> te a leprn l'sse mundutmn (Me 1, 44). ((Et praecepit illis vehementer ut nema (suscitationem jíliae Jairi) seírct» (Me 5, 43). Rr:;¡iondeo: 1. 0 ) Prohibitio, daemonibus facta, fucile explicatur per hoc quod daemones erant instrumenta indigna. Praeterea, ministerium Jesu non parum impe– diretur si auditores suspicari potuissent se cum spiritilms malignis commercium ha– buisse ; sic miracula adscriberentur arti diabolicue, sicut aliqui, non obstante ejus prudentia, fecerunt. 2. 0 ) Prohibitio, discipulis facta, non fuit absoluta, sed temporalis, videlicet: ({Dance Filius hominis a mortuis resurrmti>; nec semper id prohibuit. 3.o) Denique t:J.nclem, facile explicutur cur prohibuerit Jesus divulgationem mi– raculorum, ne scilicet defensores messianismi rabbinici et eschatologici miracula aliter interpreturentur, sensu videlicet político, et inde occasionem sumerent eum tamquam pseudo-messiam et blusphemum juclicandi, quod postea revera accidit; eventus igitur non debebant praecipitari, sed potius divinae aeconomiae accommodari: <mondum enim venerat hora ejus)>.